Τι ανάγκη έχω. Κάθισα στο μπαλκονάκι μου, αγνάντιο τη θάλασσα, με το αεράκι, με τη μπυρίτσα μου, με μεζεδάκι μοσχαράκι κοκκινιστό , με τα ποδάρια μου πάνω στα κάγκελα, πασάς. Ατμόσφαιρα γηπεδική σα να ήμουνα μέσα. Πολύ περισσότερο όταν το βλέπεις στην πλάσμα. Έδωσα όλο το νού μου εκεί για να μην ξεφύγει στα νοσοκομεία όπου μανάδες έχουν άρρωστα παιδιά , στα γιαπιά όπου κοιμούνται αυτοί οι ακαμάτηδες, στα παιδιά των πεζοδρομίων με τα θολά μάτια, στους γέροντες που δεν έρχεται ένας άνθρωπος να τους ανοίξει την πόρτα... φάγαμε και το πρώτο, ζεστάθηκε και η μπύρα....
Ζευγαράς Δημήτριος
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008
Δεν ξεχνώ...
