Δεν υπάρχει συναίσθηση...

Ειναι λυπητερό όταν επιβεβαιώνεσαι όχι γιατί χάνεις την διάθεση να συνεχίσεις να διεκδικείς το απόλυτο αλλά ίσως γιατί πάντα είχες την ψευδαίσθηση μέσα σου ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μίζερα και αποτροπιαστικά όσο πίστευες. Ότι ο επαρχιωτισμός των διοικούντων δε θα έφτανε στο σημείο να καθυποτάξει μια πόλη σε ένα μικροαστικό συντηρητισμό της δεκαετίας του '50 χρησιμοποιώντας προπαγανδιστικές μεθόδους που θα ζήλευαν ακόμα και στην Κομμουνιστική Κίνα.
Αναφέρομαι στην Θεσσαλονίκη, που παγιδευμένη ανάμεσα σε ένα μεγαλομανιακό συντηρητισμό και μια πολιτεία που αθετεί ακατάπαυστα τις στοιχειώδεις υποχρέωσεις που έχει απέναντι της, αυτοικανοποιείται παρακουλουθώντας προπαγανδιστικά προγράμματα στην δημοτική τηλεόραση της Πόλης, που πληρώνει μαζί με τον Λογαριασμό της ΔΕΗ κάθε μήνα, μόνο και μόνο για να θωπεύσει το υπερ-Εγώ κενόδοξων παραγοντισκών.
Την ίδια στιγμή που το υπό κατασκευή δημαρχείο της πόλης, τυπικό σύμβολο και ένδειξη του πόσο κοντά μπορεί να είναι η κομμουνιστική αρχιτεκτονική με την μεταμοντέρνα εκδοχή της αρχιτεκτονικής της δεξιάς, δε μπορεί να συνεχίζει να χτίζεται αφού αναζητούνται διακαώς πόροι για να συνεχίσει η καταστροφή της αισθητικής και του περιβάλλοντος.
Μια πόλη που οι ηγήτορες της ορίζουν ως παρέμβαση πνοής τη μπετοποίηση των ελεύθερων χώρων και την χρησιμοποίηση λευκών μαρμάρων ως διακοσμητικό συμπλήρωμα και καταστροφή του φυσικού κάλλους. Είναι λυπητερό . Όχι ο βιασμός των λέξεων. Αυτόν μπορείς να τον διαχειριστείς. Αλλά ο βιασμός της συλλογικής αυτο-εικόνας μια πόλης. Αυτό σε πληγώνει...

Χρήστος Λουτράδης