Άλλο παλιάνθρωπος, άλλο παπαπαλιάνθρωπος! Που θα πει πως, άπαξ και φορέσεις το ράσο, πάει και τελείωσε, είσαι με το ένα πόδι στον Παράδεισο, βρε, μακάρι να έχεις σκοτώσει τη μάνα σου και τον πατέρα σου! Ε, κι υπ’ αυτή την έννοια, όταν, αν και παπάς , δικαστείς και καταδικαστείς για κάποια αξιόποινη πράξη, δεν είναι δυνατόν να εγκλειστείς στις φυλακές όπου καταλήγουν όλοι οι εγκληματίες και οι παραβάτες του Νόμου, αλλά σε κάποιο άλλο σωφρονιστικό κατάστημα, ειδικό για την περίπτωσή σου, του ανθρώπου δηλαδή ο οποίος, αν και αποδεδειγμένα, και κατόπιν δικαστικής αποφάσεως αμαρτωλός… περίπου αμαρτίαν ουκ έχει!
Γιατί, όντως, παπάς δεν γίνεται ο πάσα εις! Κάτι πρέπει να έχεις που να σε κάνει να στέκεις τουλάχιστον ένα επίπεδο πιο πάνω από τους κοινούς θνητούς, κι αυτό άσχετα από τα έργα και τις ημέρες σου! Τότε που δούλευα στα καράβια, μου είχαν πει ότι οι λοστρομαίοι με καταγωγή από κάποιο νησί-ναυτομάνα, με το που έβγαιναν στη σύνταξη, εκ παραδόσεως ντύνονταν το ράσο με μοναδικό στόχο να αυγατίζουν τα έσοδά τους. Δηλαδή ανιδιοτελώς και κατόπιν επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά θυμήθηκα τον μπαγάσα, τον Ερρίκο τον 8ο. Αιμοσταγής, δε λέω, αλλά επί της βασιλείας του, ορισμένα πράγματα μια χαρά τα είχε τακτοποιήσει, κι ο νοών νοείτο.
Α. Μιαούλης
Σάββατο 19 Ιουλίου 2008
Εδώ παπάς...
