Μέχρι νεωτέρας ολικής καταστροφής

Σύννεφα της στιγμής; Της αιχμής; Της ροπής μου προς την έφεση. Της έφεσης προς την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της σήψης μας…
Σύννεφα. Που γεμίζουν τον ουρανό μιας γαλήνιας άποψης. Που αδειάζουν το περιεχόμενό τους, συνήθως όξινη βροχή, στους χώρους υγειονομικής ταφής των απόψεών μου…
Και τα πάντα γίνονται ένα,
το ένα γίνεται πάντα πένα που γράφει τις περιπέτειες του πράκτορα ντάμπλ ο σέβεν και τις διανέμει δωρεάν στα χωριά ΣΟΣ να σιτιστούν τα ζωντανά, τα ζωντανά παιδιά, να τραφούν τα Ζωνιανά, να καούν τα κάρβουνα να γυρίσουν οι ξενιτεμένοι στην ξενιτιά τους…

Τα πάντα γίνονται ξένα
και γυρεύουν ελεημοσύνη στους δρόμους της πόλης καθαρίζοντας τα τζάμια στα φανάρια της πλήξης μας, της θλίψης μας, της τύψης μας… Τα φανάρια που αναβοσβήνουν αέναα πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο… Κι όλοι υπακούμε σ’ ένα αναβόσβημα, πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο. Κι υπάρχουν κάποιοι που διαφωνούν. Διαφωνούν με την σειρά. Και αυτοί υπακούν σ’ άλλη σειρά… πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο… Κι είναι οι επαναστάτες, είναι οι πρωτοποριακοί… Και τα πάντα εξελίσσονται ομαλά. Τα πάντα διαρκούν προκαθορισμένο χρόνο, διαδραματίζονται σε προκαθορισμένο τόπο.

Θα μου επιτραπεί να μπει ο σπόνσορας εδώ…
«Αναλαμβάνουμε μεταφορές όχι αντικειμένων αλλά φιλολογικές σε περίπτωση που οι συνάδελφοι συγγραφείς κωλύονται… Μεταφορά ως απλό σχήμα λόγου είναι ή διακοσμητική προσθήκη στην κυριολεκτική γλώσσα. Άμεση συνάρτηση της προσέγγισης αυτής είναι η παραδοχή ότι κάθε μεταφορική διατύπωση μπορεί να αντικατασταθεί από κυριολεξία με την ίδια σημασία. Πχ η ελπίδα πέθανε… Δηλαδή η ελπίδα δεν υπάρχει πια…»
Τέλος σπόνσορα αλλά όχι ακόμα το τέλος του παραμυθιού. Πού είχαμε μείνει;
Η ελπίδα πέθανε… Η ελπίδα πέθανε… Η ελπίδα πέθανε… Η ελπίδα πέθανε… Ποιος θα το πίστευε… Ακόμα κι ελπίδα που κατά τη λαϊκή ρήση πεθαίνει πάντα τελευταία, πέθανε… Άρα; Είμαστε τελειωμένοι;
Πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο. Κι όλο χάνω τη σειρά και με γράφει ο τροχονόμος της Πράσινης, όχι της Κόκκινης ή μάλλον της Πορτοκαλί συγκυρίας, αυτός δηλαδή που συγκυριακά βρίσκεται εκείνη την προκαθορισμένη στιγμή στην εξουσία… Και με γράφει βαθειά, με γράφει τόσο βαθειά όπως ξυρίζει ένα ξυράφι με 4 λεπίδες χωρίς ελπίδες επιστροφής στην επιφάνεια… Κάτι σαν το απέραντο γαλάζιο με περικλείει και ανακαλύπτω πως εκτός από την ελπίδα σε τέτοιο βάθος πέθανε και η σφυρίδα…
Με ειδοποιούν απ’ το κοντρόλ πως ο χρόνος τελειώνει, αλλά τους ακούω να γελάνε σα να κοροϊδεύουν γιατί ποτέ οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πως ο χρόνος τελειώνει κι εγώ ξέρω καλά πως κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, γιατί ενώ η βλακεία επί μέρους είναι ανίκητη η συνολική παγκόσμια βλακεία είναι εύκολο να προκαλέσει την αυτοκαταστροφή της…
Κυρίες, κύριοι καληνύχτα σας. Τα σύννεφα δυστυχώς θα παραμείνουν…

Μέχρι νεωτέρας ολικής καταστροφής…

www.pernaimelissa.blogspot.com