ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Είμαι μητέρα ενός αγοριού 14 ετών και ζούμε στην Καβάλα.Αλήθεια ξέρετε που είναι η Καβάλα; Αν και συνορεύουμε σχεδόν με την Βουλγαρία δεν είμαστε Βουλγαρία. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ανήκουμε στην Ελληνική Επικράτεια. Ηταν προσωπική μας επιλογή να μείνουμε στον τόπο μας και ούτε στιγμή δεν το μετανιώνουμε...
Όμως όταν το θέμα αφορά το παιδί μας τότε τα πράγματα αλλάζουν. Όπως όλοι οι γονείς έτσι και εμείς προσπαθούσαμε από τα πρώτα χρόνια του γιού μας να του προσφέρουμε πρόσβαση σε δραστηριότητες ώστε να έχει την δυνατότητα με τα χρόνια να επιλέξει αυτή που θα του άρεσε και θα ήθελε να ασχοληθεί. Κολυμβητήριο, ωδείο, ποδόσφαιρο, μπασκετ, χορό (αλήθεια και στην επαρχία υπάρχουν μην απορείτε). Τελικά το παιδί αποφάσισε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Από 6 χρονών λοιπόν τρέχαμε πίσω από το παιδί σε προπονήσεις, τουρνουά, πρωταθλήματα, τίποτε το ιδιαίτερο ότι κάνουν οι περισσότεροι γονείς. Το παιδί έφτασε 14 ετών και φέτος ξεκίνησε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου jouniors. Κινητοποιήθηκαν οι ΕΠΣ κάθε νομού να διαλέξουν παιδιά για να φτιάξουν ομάδα που θα τους εκπροσωπούσε σ’ αυτό το πανελλήνιο πρωτάθλημα με έπαθλο για τους νικητές την συμμετοχή τους στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Jouniors στο Σαλζμπουρκ της Αυστρίας 28-31 Μαίου 2008. Στην ομάδα που θα εκπροσωπούσε την Καβάλα επιλέχθηκε να συμμετέχει και ο γιός μου. Μέχρι εδώ όλα πολύ καλά.

Άρχισαν οι μεταξύ των νομών αγώνες και για να μην μακρυγορώ η ομάδα της ΕΠΣ Καβάλας πήρε το πρωτάθλημα αήττητη και φυσικά το έπαθλο που ήταν η εκπροσώπηση τη Ελλάδας στο Σαλζμπουρκ της Αυστρίας. Περήφανοι οι γονείς για τα παιδιά μας, ενθουσιασμένα τα παιδιά που θα εκπροσωπούσαν την χώρα τους.

Στο τουρνουά εμφανίστηκαν με το εθνόσημο ως η ομάδα της Ελλάδας και ανάμεσα σε δέκα χώρες που συμμετείχαν πήραν την 3η θέση κερδίζοντας ομάδες όπως της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Ολλανδίας, της Ελβετίας. Τους αγώνες έδειχνε σε απευθείας μετάδοση η Αυστριακή τηλεόραση. Επίσης το έδειξαν και τα συνδρομητικά κανάλια.

Αλήθεια μήπως είδατε τίποτα εσείς στην ελληνική τηλεόραση. Μήπως ακούσατε κάτι στα αθλητικά δελτία;

Αλλα πως μου διέφυγε αλήθεια, τα παιδιά ήταν από την Καβάλα, δεν ήταν από την Αθήνα, δεν ήταν από επώνυμες ακαδημίες που διευθύνουν μεγάλοι και τρανοί παλαίμαχοι του χώρου, ούτε παιδιά επωνύμων, αφού δεν υπάρχει όφελος γι’ αυτούς τότε ο τηλεοπτικός χρόνος γίνεται πολύτιμος και δεν χωράει η είδηση. Ποιός ενδιαφέρεται για αυτά τα παιδιά για το πόσο περήφανα αισθάνθηκαν που έφεραν στην χώρα τους στην τρίτη θέση. Ο γιός μου με ρωτούσε από την Αυστρία αν τον είδαμε στην τηλεόραση, αν τον είδαν οι παππούδες του. Αλήθεια πώς να του πεις την αλήθεια.

Αγαπάμε τον τόπο μας και όταν λέω τόπο εννοώ την Καβάλα μας, διότι η Αθήνα σας είναι μάλλον πολύ μακριά από μας ίσως να θεωρείται και πόλη – κράτος στην οποία δεν ανήκουμε αλλά είμαστε υπό την κατοχή της και δίνουμε «την δεκάτη».

Ευτυχώς η τοπική κοινωνία αναγνώρισε σ’ αυτά τα παιδιά τον αγώνα τους το μέγεθος της επιτυχίας τους και τους το έδειξε αυτό έμπρακτα.

Όσο για σένα Αθήνα σου υπόσχομαι να μην σου χαρίσω το παιδί μου. Θα προσπαθήσω με νύχια και με δόντια να το κρατήσω μακριά σου διότι δεν σου αξίζει.

Τον προτιμώ άνθρωπο στον τόπο του παρά σκουπίδι στις χωματερές σου.

Οσο κι αν σιωπάτε και κάνετε σα να μην υπάρχουμε να ξέρετε είμαστε εδώ και θα εκπλαγείτε από αυτά που μπορούμε να καταφέρουμε.

Αν σας πίκρανα με τα λόγια μου δεν λυπάμαι διότι πικράνατε πρώτοι εσείς τα παιδιά μας με την συμπεριφορά σας

ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ