Τι έχουν να φοβηθούν;

Ένα σχόλιο στο σχόλιο για τα Blog: Λογική κι αναμενόμενη η επιχειρούμενη επίθεση εναντίον της δυνατότητας του κάθε πολίτη να εκφράζει την άποψή του επί παντός του επιστητού μέσω Διαδικτύου. Δεν ξέρω τι γίνεται στο εξωτερικό, όμως εδώ πέρα, σε ότι αφορά τα ΜΜΕ (εν πολλοίς την τηλεόραση, και σαφώς λιγότερο τις εφημερίδες), η πρακτική του να σου σερβίρουν ό,τι γουστάρουν, χωρίς τη δυνατότητα αντίλογου, έχει αναχθεί σε ιδιότυπο καθεστώς, πασπαλισμένο με μια φασίζουσα νοοτροπία περί του τι σημαίνει, «σωστή ενημέρωση», τρομάρα τους.

Και λέω χωρίς τη δυνατότητα αντίλογου, γιατί, ποιος έστειλε ποτέ σε κανάλι e-mail, fax, ή επιστολή διαμαρτυρόμενος, ή υποβάλλοντας τις ενστάσεις του για κάτι, και πήρε απάντηση;


Επί της ουσίας τώρα, είναι αλήθεια ότι αρκετοί blogger, ταμπουρωμένοι πίσω από την ανωνυμία τους, αναρτούν σχόλια-λίβελους τα οποία βρίθουν ύβρεων, βωμολοχιών, ενίοτε δε και συκοφαντιών, και φοβάμαι μήπως το γεγονός αποτελέσει βούτυρο στο ψωμί των λογής-λογής πολέμιων των Blog, ανοίγοντάς τους την όρεξη ακόμη και για προβοκάτσιες (πλημμυρίζω τα blog με σχόλια με υβριστικό και ανοίκειο περιεχόμενο, και μετά τα επικαλούμαι για να ζητήσω δημόσια την κατάργησή τους, ή τη λήψη τέτοιων περιοριστικών μέτρων εναντίον τους, που, αν υιοθετηθούν, μοιραία θα οδηγήσουν στον αφανισμό τους –στον θολό περιβάλλον του Διαδικτύου, τρέχα γύρευε ποιος είναι ποιος).

Σε ότι αφορά τους υπηρετούντες την Τέταρτη Εξουσία, κανείς σοβαρός δημοσιογράφος, με ήθος, παιδεία και επαγγελματική επάρκεια δεν έχει να φοβάται το παραμικρό από την εμφάνιση των blog. Ο οποιοσδήποτε ισχυρισμός περί του αντιθέτου είναι τουλάχιστον γελοίος. Επειδή όμως η ύπαρξη τόσων πολλών ΜΜΕ (καναλιών, εφημερίδων, εντύπων κ.λ.π.) σε μια τόσο μικρή χώρα (ο λαός της οποίας κοντεύει πια να αποβλακωθεί και να ξεχάσει κι αυτά που ήξερε από την… πολλή ενημέρωση), έχει δημιουργήσει μια κατάσταση όπου πιο εύκολα βρίσκεις δημοσιογράφο, παρά υδραυλικό, αν τα blog προϊόντος του χρόνου έρθουν να συμβάλλουν στο διαχωρισμό της ήρας από το στάρι, τότε άξιος ο μισθός τους, και μέγιστη η προσφορά τους προς το κοινωνικό σύνολο, αν και δεν το βλέπω.

Αναρτώντας αραιά και πού κανένα σχόλιο, δεν είμαι τόσο ηλίθιος ώστε να πιστεύω ότι παριστάνω κάτι περισσότερο απ’ αυτό που πραγματικά είμαι, ή ότι μπορώ να αλλάξω το οτιδήποτε. Όμως μου δίνει μια έστω και μικρή ικανοποίηση η δυνατότητα να σας βγάζω τη γλώσσα, ρε καλόπαιδα, όταν μου πασσάρετε σαν είδηση το ότι η σύζυγος ενός εκ των αφεντικών σας ομού μετά του πιο αποτυχημένου και γνωστού οσφυοκάμπτη πρώην Γ.Γ. διεθνούς οργανισμού και των Πρώτων Κυριών δυο επίσης γνωστών για τις … δημοκρατικές τους ευαισθησίες καθεστώτων του Αραβικού Κόσμου, εργάζονται από κοινού για τον περιορισμό των επιπτώσεων στο περιβάλλον του φαινομένου του θερμοκηπίου, και υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης!



Α. Μιαούλης