Άγαμοι θύται...

«Καθεστωτικός πολιτισμός είναι εκείνος που για κάποιο διάστημα φαίνεται τόσο καθιερωμένος, που τόσο διάχυτα ισχύει και τόσο πολύ έχουμε «εκπαιδευθεί» στο να τον δοξάζουμε, ώστε, αν κάποιοι τολμήσουν την “Αλήθεια” του σε συζήτηση να βάλουν, να προκαλούν τη “νόμιμη” κατάκριση των άλλων. Η Πολιτική όμως; Αυτή που... υποτίθεται ότι καθολικά, εξ ιδανικού ορισμού μας εκπροσωπεί, δικαιούται να ακολουθεί τόσο πιστά την εκάστοτε διάχυτη γνώμη; Ακόμα και στην πλειοψηφία της; Μήπως κάποτε πρέπει και “να κάνει πως δεν την βλέπει” και, έτσι, την εκ του “καθεστωτικού πολιτισμού” δυσανεξία, το “Unbehagen”, να μετριάζει;» Λόγια παρμένα από το «Τέχνη και Εξουσία. “Das Unbehagen in der Kultur” ?», (Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, 2005), του Α.-Ι. Δ. Μεταξά, Καθηγητή της Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Όπου «καθεστωτικός πολιτισμός», μπορούν να εννοηθούν και να υποσημανθούν καταστάσεις και γεγονότα που βρίθουν στο προσκήνιο, ιδίως τέτοια εποχή. Από τους must προορισμούς διακοπών, ως την καθεστωτική επανάληψη ελληνικών τηλεοπτικών σειρών. Από το πισωγύρισμα στο “Baywatch” και “Beverly Hills”, ως την απομνημόνευση ατακών της Ράντου και του Μαρκορά. Όλα θυμίζουν, παλαιότερες, καλύτερες μάλλον, εποχές και ίσως στόχο έχουν να μεταφέρουν το σήμερα στο χθες και να το ευνουχίσουν.

Πιο επικίνδυνη μορφή «καθεστωτικού πολιτισμού» όμως είναι, να συζητούνται στη Βουλή κατά τη διάρκεια της «χαλαρής» θερινής περιόδου, θέματα όπως η παιδεία, οι ΔΕΚΟ, το ασφαλιστικό και να περνούν σχετικά νομοσχέδια και διατάξεις, με ηχητικό background το τρίξιμο των άδειων εδράνων. Εξίσου επικίνδυνος, είναι και ο «καθεστωτικός πολιτισμός» με την έκφανση του ακραίου λαϊκισμού, που συναντάται πλέον από πολυάριθμους κατεπίφαση αντάρτες, που στη θέα τους και στο άκουσμά τους ο Άρης Βελουχιώτης θα αυτοκτονούσε. Υποκρινόμενοι, άβουλοι, δήθεν μοιραίοι δεν προσμένουν κάποιο θαύμα, αλλά την εξιλέωσή τους, την πολιτική και ιστορική τους αποκατάσταση μετά την απώλεση υπουργικών θώκων. Κοινό τους σημείο, η «καρέκλα», η απώλεια της, η διάθεση επανάκτησης ή απλά κατάκτησης αυτής. Φτήνια, λογικοφανή επιχειρήματα, ψηφοθηρία, εύκολοι χαρακτηρισμοί, «αλήθειες» που μόνο εκείνοι λένε, καμία ουσιαστική αντιπρόταση. Ονόματα που μου ‘ρχονται στο μυαλό πολλά. Λαμπρόπουλος, Χαρακόπουλος, Τατούλης, Μανώλης.. Εύκολος στόχος, ο Γ. Αλογοσκούφης, ο οποίος μάλλον κατάλαβε ότι η θηλιά του δημόσιου χρέους, με το δανεισμό του κράτους στο ύψος ρεκόρ των € 40 δις, απλά τον καλεί να ανέβει στο σκαμνί. Κάθε μωρό που γεννιέται, πλέον χρωστά περίπου 30000 € στις ιαπωνικές τράπεζες απ’ όπου δανείζεται η μητέρα πατρίδα. Και αυτό το μωρό, μεγαλώνοντας θα συναντήσει τις αρχές του «καθεστωτικού πολιτισμού» στη Μύκονο, στο πολυτελές ίδρυμα για πάσα νόσο, κυρίως αυτή του νεοπλουτισμού και της μεγαλομανίας. Εκεί, που κάλλιστα ο Πρωθυπουργός μπορεί να συγκαλέσει υπουργικό και ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πολιτικό συμβούλιο. Εκεί, κάπου ανάμεσα σε αναδυόμενες σταρλετίτσες, ιταμούς ιταλούς (που ξεβράζουν για λίγες ώρες το απόγευμα τα κρουαζιερόπλοια), κακοπληρωμένες βίζιτες, ντόπιους που στη θέα του χρήματος καλμάρουν την αγρίλα του πρόσωπού τους, και τον υπογράφοντα και μόνο κατ’ όνομα blogger, μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί και να δοξάσει τα καθιερωμένα του «καθεστωτικού πολιτισμού». Κανείς όμως, δεν προτίθεται να σκοτώσει τον μπράβο που κρύβει μέσα του. Και επειδή κανείς δεν θα με θυμάται για τις κρυφές μου σκέψεις, θέλω ειλικρινώς να καταθέσω ότι τώρα μου λείπει έντονα εκείνο το ηδονικό γλυκοπαγωτό με την σοκολάτα, καραμέλα και μπισκότο στο Πάνορμο του Ζαγκλάρα, αυτό που σβήνει τη κάψα από τις τεκίλες και που τα mojitos δεν δύνανται να κάνουν.

Ανάμεσα στα σφηνοπότηρα, ίσως ο εκπαιδευόμενος νεοέλληνας συναντήσει τον Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ, Νίκο Καραχάλιο, να προσπαθεί να «ψήσει» επιχειρηματίες των χώρων διασκέδασης να ανοίξουν μια μπουζουκλερί στις Βρυξέλλες, μια πόλη με ανύπαρκτη διασκέδαση και λιγοστά καλά bars, όπου και θα μετακομίσει ως ευρωβουλευτής. Αστειεύομαι.. Ο συγκεκριμένος μου είναι αρκετά συμπαθής, ίσως γιατί τον βλέπω με την αρχαιοελληνική συμπάθεια που συναντάται στις τραγωδίες, με το κοινό να ταυτίζεται, να μυθοποιεί και να εξιλεώνει το θύμα, μιας και ο πολιτικός σύμβουλος έχει καταφέρει να καταστεί μισητός από τους αντιπαθητικούς αυλοκόλακες του πρωθυπουργού. Εκείνο όμως που μοιάζει με πραγματική καταδίκη του, είναι η αναγκαστική συναναστροφή του στη πόλη με τον πολιτικά στείρο, ξενέρωτα εναλλακτικό, Αλέξη Τσίπρα, που όπως όλα δείχνουν θα τεθεί επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Μόνο κοινό των δύο αντρών, ότι και οι δύο είναι άγαμοι και η λογική απλή: o ΣΥ.ΡΙΖ.Α παίρνει minimum 25%, θέτει άλλους όρους στην όποια συνεργασία με άλλο κόμμα και ο Αλέξης, στα πλαίσια του «καθεστωτικού πολιτισμού», επανέρχεται θριαμβευτής μετά λαμπάδων και δαφνών, ως άλλος Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου. Εύχομαι από καρδιάς, καλά στέφανα στους άγαμους και καλή λευτεριά στους έγγαμους..

Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης