Τι Ομπάμα; Τι Μακέιν;

Ακούστηκε κι αυτό, δια στόματος του διαβόητου ακροδεξιού Β. Ζιρινόφσκι, και δεν αποκλείεται να εμπεριέχει έστω και ψήγματα αλήθειας, ένεκα που την τελευταία την μαθαίνεις από μικρό κι από τρελό, κατά το σοφό γνωμικό. Εικάζεται μάλιστα ότι Πούτιν και Μεντβέντεφ τον έσπρωξαν μπροστά για να τα πει, για να μη φανούν οι ίδιοι.Είπε, λοιπόν, ο Ζιρινόφσκι πως οι Αμερικανοί έβαλαν τον Σαακασβίλι να κάνει αυτά που έκανε στην Οσετία για να προκαλέσει την αντίδραση των Ρωσών και να δημιουργηθεί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, με απώτερο στόχο τον επηρεασμό του αμερικάνικου εκλογικού σώματος, ώστε να κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου ο Μακέιν, εμφανιζόμενος ως ο πιο κατάλληλος να αντιμετωπίσει την «Ρωσική Απειλή». Βέβαια όλοι ξέρουμε πια πολύ καλά πως, είτε οι Δημοκρατικοί κυβερνούν, είτε οι του GOP, οι σχεδιασμοί σε ότι αφορά τη χάραξη της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής, ελάχιστα αλλάζουν, ή και καθόλου, δεδομένου ότι παρασκηνιακά άλλοι κινούν τα νήματα, των οποίων άλλων τα σχέδια και οι επιδιώξεις ποσώς επηρεάζονται από το ποιοι κυβερνούν το Αμέρικα. Ήταν ο Ρεπουμπλικανός Άικ που συνέλαβε και σχεδίασε την εισβολή στην Κούβα, ήταν όμως ο Δημοκρατικός Κένεντι που έστειλε τελικά τα στρατά στον Κόλπο των Χοίρων. Κι ήταν ο γλυκούλης και ατιμούλης Μπιλ αυτός που έραψε και ξήλωσε στα Βαλκάνια την περίοδο 1990-1992, με την ολόπλευρη βεβαίως υποστήριξη των Δυτικών Συμμάχων. Κι εδώ φυσικά το ζήτημα δεν είναι αν θα έπρεπε ή όχι να αποσχιστούν από την Γιουγκοσλαβική Ένωση χώρες όπως η Κροατία, η Σλοβενία, το Μαυροβούνιο κ.λ.π., αλλά ο τρόπος καθώς και οι απώτεροι στόχοι των Δυτικών συλήβδην οι οποίοι προκάλεσαν και ευλόγησαν όλο αυτό το λουτρό αίματος.. Υπ' αυτή την έννοια, για εμάς τους υπόλοιπους, τι Ομπάμα, τι Μακέιν. Έστω κι έτσι όμως, έχει ενδιαφέρον να ψάξει κανείς να βρει κατά πόσο αυτά που ισχυρίζεται ο Ζιρινόφσκι, έχουν κάποια βάση. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, ο ρόλος του International Cowboy που σπεύδει να πατάξει τους όπου γης «κακούργους» και «παράνομους» ταιριάζει καλύτερα στους Ρεπουμπλικάνους.Παρόλο που ο Ομπάμα, έστω και μετά χιλίων βασάνων και κόπων, φαίνεται να διατηρεί ένα ελαφρό προβάδισμα έναντι του αντιπάλου του, αρκεί μια βλακώδης ερώτηση του στυλ, «Είστε υπέρ ή κατά των εκτρώσεων» στη διάρκεια ενός debate, για να εκδηλωθεί μια ραγδαία και καθοριστική για το εκλογικό αποτέλεσμα μεταστροφή στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος (θυμόσατε πώς «την πάτησε» ο «δικός μας», ο Δουκάκης;) ή έστω μια συστηματική προβολή της θέσης ότι ο Μακέιν είναι πιο κατάλληλος για να τα βάλει με τη Ρωσική Αρκούδα.
Το ζήτημα όμως εν προκειμένω και σε ότι αφορά τη διαγραφόμενη κρίση, δεν είναι το τι θα ψηφίσουν τα Αμερικανάκια, τα οποία έτσι κι αλλιώς και για λόγους ιστορικούς και αντικειμενικούς, ζουν στο δικό τους κόσμο, ουδόλως συμμεριζόμενα τους φόβους και τις αγωνίες ημών των υπολοίπων, αλλά το τι θα πράξει και το ποια στάση θα κρατήσει η και έτσι αποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, με την εξαίρεση των εκ παραδόσεως φιλο-Αμερικανών Βρετανών, δείχνει να μαστίζεται από μια έλλειψη ηγετών κύρους, ικανών να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο στα διεθνή πράγματα, προασπιζόμενοι τα συμφέροντα της Ένωσης και προβάλλοντας τις δικές τους θέσεις, τώρα μάλιστα που έχουν να αντιμετωπίσουν και τον όψιμο φιλο-αμερικανισμό των νέο-εισελθουσών χωρών- μελών που ανήκαν άλλοτε στο Ανατολικού Μπλοκ. Ο καλός Θεός να βάλει το χεράκι Του.

Α. Μιαούλης