Αθλητισμός χωρίς πολιτική δεν γίνεται

Ακούμε συχνά-πυκνά κάποιους υποτιθέμενους θεματοφύλακες του αθλητισμού να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ανάμιξη της πολιτικής στα χωράφια τους.Και σε πρώτο χρόνο τους δικαιώνουμε,καθώς νιώθουμε ότι λένε το αυτονόητο.Ομως,άλλο κομματισμός και άλλο πολιτική.Ο αθλητισμός είναι μια πολιτική πράξη και αποδυναμώνεται μόνο όταν εισχωρούν κομματικές σκοπιμότητες.Διαφορετικά,οφείλει να βαδίζει παρέα με την πολιτική,έχοντας μάλιστα το γενικό πρόσταγμα.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Αυτό που αδυνατεί να επιλύσει εδώ και πενήντα χρόνια η διεθνής κοινότητα,φαίνεται να το τοποθετεί στη σωστή βάση ο Ζεπ Μπλάτερ! Μιλάμε για το κυπριακό πρόβλημα που έκανε ακόμη και τον κορυφαίο διπλωμάτη Ανάν να σηκώσει τα χέρια ψηλά.Η FIFA άρχισε ήδη επίσημες συζητήσεις επί ελβετικού εδάφους,με στόχο να βρει λύση στον ποδοσφαιρικό διαχωρισμό της Κύπρου.
Από το 1955 έχουν να μετάσχουν οι τουρκοκυπριακές ομάδες στο πρωτάθλημα.Με την ίδρυση του ψευδοκράτους οι τουρκοκύπριοι παίκτες και οι ομάδες έπαψαν να αγωνίζονται σε διεθνείς διοργανώσεις.Η ελληνοκυπριακή βάζει ως απαράβατο όρο για να επιτευχθεί η συμφωνία ενοποίησης,να γίνουν οι τουρκοκύπριοι μέλη της κυπριακής ομοσπονδίας.Το πείραμα δοκιμάστηκε με επιτυχία στο Ισραήλ,όπου Άραβες και Παλαιστίνιοι παίζουν μαζί όχι μόνο σε ομάδες,αλλά και στην εθνική.
Φτάσαμε,λοιπόν,στο σημείο,το ποδόσφαιρο να βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από την πολιτική.Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές του ψυχρού πολέμου που οι Αμερικάνοι δεν πήγαιναν στη Μόσχα (Ολυμπιακοί '80) και οι Ρώσοι αρνούνταν πεισματικά να πάνε στο Λος Αντζελες (Ολυμπιακοί '84).Τώρα ο αθλητισμός μπορεί και δείχνει το δρόμο γιατί είναι το μαζικότερο λαϊκό κοινωνικό κίνημα.
ΥΓ.: Βέβαια ο αθλητισμός θαύματα δεν μπορεί να κάνει.Ο πόλεμος Ρωσίας-Γεωργίας ήρθε να διαλύσει την αυταπάτη της Ολυμπιακής εκεχειρείας.







Κυριάκος Θωμαΐδης