Η γενιά των 700... Ευρώων

Πίσω από το προσωπείο του σκληρού κατακριτή, μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων εξακολουθεί να εθελοτυφλεί σε όλες εκείνες της ευθύνες που όλοι φέρουμε. Η γενιά των 700 Ευρώων (Ευρώα κατά Ζουράρι) δίνει τους δικούς της αγώνες, αυτούς του βιοπορισμού, της ρετσινιάς και της κοροϊδίας (για να μην αναφέρω ότι τις περισσότερες φορές τα 700 αποτελούν έναν άπιαστο στόχο).

Μόνο κοροϊδία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι δηλώσεις Αλογοσκούφη που παραδέχεται ανοιχτά και ξεκάθαρα ότι οι νέες φορολογικές μετά-ρυθμίσεις (άλλωστε σ’ αυτή τη χώρα όλα γίνονται ΄΄μετά΄΄, τίποτα στην ώρα του) δεν θα αγγίξουν την γενιά των 700 Ευρώων. Με αυτές του τις δηλώσεις ο κ. Αλογοσκούφης μας βγάζει τη γλώσσα, καθώς δεν αισθάνεται καμία ευθύνη για την ύπαρξη μιας γενιάς που ακροβατεί μεταξύ πίστωσης και πενίας. Μας βγάζει τη γλώσσα γιατί δεν εκφράζει καμία ενοχή για την ύπαρξη μιας γενιάς που αμείβεται με 700 Ευρώα, το παραδέχεται ανοιχτά και η αναίσχυντη ελαφρότητα του λόγου του, συνάμα, το υπογραμμίζει προδίδοντας μας, πως αισθάνεται απυρόβλητος. Τι κι αν υπάρχει μια γενιά υπό τέτοιες συνθήκες ; Προφανώς δεν αφορά ούτε τον κύριο Αλογοσκούφη, ούτε αυτούς που τον διόρισαν, ούτε τους εργατοπατέρες, ούτε τον κλάδο των εργοδοτών. Γι΄ αυτούς τα πάντα είναι αριθμοί.

Όλοι τους και όλοι μας ξέρουμε μόνο να συντηρούμε μια αμετροεπή στάση κατακρίνοντας συνεχώς με υπεραπλουστεύσεις την γενιά που ξεκινά τη ζωή της με πολλές θηλιές περασμένες γύρω από τον λαιμό της. Οι χαρακτηρισμοί μας για την γενιά των 700 Ευρώων… αμέτρητοι, ΄΄τεμπέληδες΄΄, ΄΄οκνηροί΄΄, ΄΄φυγόπονοι΄΄, ΄΄ευθυνόφοβοι΄΄, ΄΄άβουλοι΄΄ και πόσα άλλα. Ξεχνάμε όμως ότι διυλίζουμε το κουνούπι και καταπίνουμε την καμήλα, ξεχνάμε ότι βλέπουμε την καμπούρα του μπροστινού μας και ποτέ τη δικιά μας.

Ποιοι είναι αυτοί που αμείβουν με 700 Ευρώα ; Μήπως δεν είναι η γενιά των πατέρων τους ; Μήπως δεν είναι αυτοί οι βασικοί τους κατακριτές ; Μήπως δεν είναι αυτοί που ζητούσαν ψωμί, παιδεία, και ελευθερία ; Μήπως δεν είναι αυτοί που στα νιάτα τους απαιτούσαν δικαιώματα και τώρα ξεχνάνε υποχρεώσεις ; Μήπως δεν είναι αυτοί που αντιστάθηκαν στην υποταγή και τώρα πλέον ψάχνουν στη δουλειά τους για ένα ΄΄καλό παιδί΄΄; Ψάχνουν όμως πάντα το ΄΄καλό παιδί΄΄, ποτέ το ΄΄εργατικό και έμπιστο΄΄ αλλά το ΄΄καλό΄΄ γιατί αυτό μπορεί ενίοτε να υπηρετεί τις ατομικές και όχι τις εργασιακές τους ανάγκες, γιατί όταν λένε ΄΄καλό΄΄ εννοούνε Μ----Α, εννοούνε το παιδί ΄΄yes boss΄΄.

Προσπαθώντας να αντιληφθούμε την άρνηση της νεολαίας για τα 700 Ευρώα δεν τολμούμε να δούμε την πραγματική αιτία της άρνησής τους για δουλειά. Η αιτιολόγησή μας άμεση, ξεκινάμε να χρησιμοποιούμε αφειδώς επίθετα που εμφανίζουν την νεολαία σαν ενοχλητικό παράσιτο. Λάθος. Τι θέλει ο νέος για να εργαστεί με 700 Ευρώα ; Θέλει το όνειρο. Θέλει να διαβλέπει σταδιοδρομία και ανέλιξη. Θέλει να διαβλέπει υποσχέσεις, να δημιουργεί στόχους και να παλεύει να τους πετύχει. Θέλει να ποντάρουν επάνω του και να του δώσουν ευκαιρίες. Θέλει να ξεκινήσει σαν Λοχίας και να ξέρει πως αν προσπαθήσει και κουραστεί θα γίνει Λοχαγός και μετά Ταξίαρχος κ.ο.κ. Όμως…. ποιος, που και πως, όταν ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία μαστίζεται από την έλλειψη παραγωγικού τομέα και περιορίζεται στην παροχή υπηρεσιών και την μεταπράτηση. Σε ποιες επιχειρήσεις να ακουμπήσει το όνειρό του ; Σε εκείνες που κατά την πρόσληψη υπόσχονται απλά και μόνο ετήσια αύξηση σύμφωνα με τον πληθωρισμό και σπάνια κάποιες ελάχιστες ευκαιρίες ανέλιξης μίας, και για τους τυχερούς, δύο βαθμίδων ; Σε εκείνες που βροντοφωνάζουν ότι θα παρέχουν ένσημα, δηλαδή το αυτονόητο; Σε εκείνες που παλεύεις, αγωνίζεσαι και ξαφνικά υποδέχονται ένθερμα κομματικούς και συγγενικούς ΄΄αλεξιπτωτιστές΄΄ ; Γιατί να δεχτούν να εργαστούν με 700 Ευρώα όταν η προηγούμενη γενιά τους ενστάλαξε την ιδέα ότι οι σπουδές θα τους χαράξουν μια λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία ; Γιατί να δουλέψουν για 700 Ευρώα όταν η προηγούμενη γενιά τους δίδαξε ότι οι σπουδές αποτελούν την χρυσή οδό για μια καλύτερη ζωή ; Τώρα τι τους ανακοινώνουν ; Ότι χρυσή οδός δεν υφίσταται.

ΕΙΝΑΙ πρόβλημα ο αρμόδιος υπουργός να μην νοιώθει ενοχές για τις αμοιβές των εργαζομένων.

ΕΙΝΑΙ πρόβλημα να υπάρχουν μισθοί 700 Ευρώων.

ΕΙΝΑΙ πρόβλημα οι νέοι να αρνούνται να εργαστούν.

Όμως ΔΕΝ είναι πρόβλημα οι νέοι, αυτοί προσκαλούνται να γίνουν παίχτες σε ένα παιχνίδι με όρους που φτιάχτηκαν εν αγνοία τους και εις βάρος τους. Συνέπεια αυτού είναι, να διατηρούν το δικαίωμα άρνησης αποδοχής των όρων χωρίς να κατακρίνονται.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, όλοι μας, πολιτικοί και πολίτες, κουβαλάμε μερίδιο ευθύνης για όσα στραβά υπάρχουν στη δομή της κοινωνίας μας, έστω κι αν αρεσκόμαστε να δηλώνουμε αθώοι.

Θανάσης Λαφαζανίδης
www.lafazanidis.blogspot.com