Να εξοικονομείς το χρόνο, γιατί αν ξοδεύεται όπου δεν πρέπει, λίγος μένει για όπου πρέπει», έλεγε ο Περίανδρος. Ο δε Ναπολέοντας πίστευε ότι «κάθε ώρα χαμένου χρόνου είναι μια πι8ανότητα μέλλουσας δυστυχίας».
Τόσο στον πραγματικό χρόνο, όσο κυρίως στον πολιτικό, οι δύο αυτές φράσεις ακούγονται φοβικά απειλητικές. Και όντως είναι.. Πλέον, η κλεψύδρα με την πολιτική άμμο δεν κυλά υπέρ του Κ. Καραμανλή. Γιατί; Απαντώ..
Διότι, συστηματικά χάνεται πολύτιμος χρόνος –μέσα σε κλίμα διεθνής κρίσης και της ήδη βεβαρημένης ελληνικής οικονομίας- για την τέλεση των αυτονόητων, των επιβεβλημένων από την κοινή λογική. Αντί της ακαριαίας πολιτικής παρέμβασης, προτιμάται το παιχνίδι της «κολοκυθιάς».
Διότι, οι στενοί επικοινωνιακοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού (Ρουσόπουλος Vs Λούλης) είναι μεν επαγγελματίες της πολιτικής επικοινωνίας, αλλά μην έχοντας ιδεολογική συγγένεια με το κόμμα της Ν.Δ. και όντας σε πλήρη ρήξη μεταξύ τους, δεν λειτουργούν με την σχετική απαιτούμενη επιτυχία στην συμβουλευτική τους. Εξάλλου, δεν έχουν ιδιαίτερα κίνητρα να σώσουν «τις τιμές και τις υπολείψεις» και δι' αυτό λαλεί και ο Βύρων Πολύδωρας.
Διότι, ένα ευρύ φάσμα που ντύνεται στα blue, μόνο μπλε δεν είναι. Το φάσμα καλύπτει μια ευρύτατη γκάμα ανθρώπων, όπως τον εκ πολιτικής πεποίθησης, πρώην και νυν κομμουνιστή αντάρτη Πέτρο Τατούλη, ανώτερους υπουργικούς συμβούλους και καλλίγραμμες ιδιαιτέρες γραμματείς που σίγουρα δεν μεγάλωσαν με νεοδημοκρατική ανατροφή. Οι τελευταίες παρέμειναν, αν και προέρχονταν από υπουργούς του «εκσυγχρονισμού», εξαιτίας των εμφανών προικισμένων από τη φύση προσόντων τους (βλ.π. περίπτωση Λιάπη). Αποτέλεσμα, να μην «κυλάει» η πολιτική παραγωγικότητα και να μην παρατηρείται περισσή διάθεση. Μοιάζουν οι παραπάνω περιπτώσεις, να αποτελούν πρόσθετες γκιλοτίνες στην όποια πενιχρή προσπάθεια πολιτικών πρωτοβουλιών.
Διότι, το «κοινό καλό» παραμερίζεται «δια ίδιων όφελος»..Και όταν τα αθέατα γίνονται προφανή και κατάδηλα, επιχειρείται προσπάθεια επαναπροσδιορισμού όρων, όπως η «ηθική» και η «βλακεία»..
Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης