American Justice

Φαίνεται πως στην Αμερική εδώ και μερικά χρόνια έχουν αρχίσει να χτίζουν τα νέα Νταχάου. Εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60, σε κάποια από τα αμερικάνικα σωφρονιστήρια μερικοί κατάδικοι ιρλανδικής καταγωγής, μέλη συμμοριών μοτοσικλετιστών (περίπτωση Hell’s Angels κ.λ.π.) άρχισαν να... οργανώνονται με το πρόσχημα της προστασίας από τα μέλη άλλων τέτοιων ομάδων μέσα στις φυλακές (κατά κύριο λόγο μαύρων και ισπανόφωνων). Αρχικά είχαν πάρει το όνομα Blue-Birds, που όμως στη συνέχεια άλλαξαν σε Aryan Brotherhood, υιοθετώντας σαν έμβλημά τους (το οποίο χτυπούσαν με τατουάζ σε διάφορα σημεία του σώματός τους) μια σύνθεση του τριφυλλιού (που είναι το εθνικό σύμβολο της Ιρλανδίας), με την… σβάστικα.

Στην αρχή οι προσανατολισμοί τους ήταν καθαρά ρατσιστικοί (ενάντια στους μαύρους κατά κύριο λόγο, τους ομοφυλοφίλους, τους αδύνατους γενικότερα αλλά και όσους τολμούσαν να πουν κακιά κουβέντα γι’ αυτούς). Στην πορεία όμως η Aryan Brotherhood μετεξελίχτηκε σε μια καθαρά εγκληματική οργάνωση που δρούσε προφανώς ανενόχλητη μέσα στα διάφορα σωφρονιστικά καταστήματα, και ειδικότερα εκείνα της ύψιστης ασφαλείας, με «διευθυντήριο», ιεραρχία, «οργανόγραμμα», «συντονιστική επιτροπή» και πάει λέγοντας, κατά τα πρότυπα της Μαφίας. Είχαν μάλιστα αναπτύξει κι έναν περίπλοκο κώδικα επικοινωνίας δι’ αλληλογραφίας με τα «συντρόφια» τους που έκτιαν τις ποινές τους σε άλλες φυλακές, αλλά κι ένα σύστημα αόρατης γραφής, όχι ακριβώς με συμπαθητική μελάνη, αλλά με κάτουρο. Μερικές από τις δραστηριότητες της οργάνωσης: Διακίνηση ναρκωτικών ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, οργάνωση τυχερών παιχνιδιών, μαστροπεία (μπορεί την «παστρικιά» να την έλεγαν, Μήτσο, ωστόσο πίσω από τον Μήτσο υπήρχαν πάντα οι της Aryan Brotherhood που τσέπωναν την αναλογούσα στον νταβατζή προμήθεια), προστασία, αλλά κατά κύριο λόγο ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ, ΠΑΝΤΑ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ, και μάλλον με την ανοχή του αμερικάνικου σωφρονιστικού κατεστημένου!! Δολοφονίες των οποίων ουκ έστιν αριθμός!!

Ένα σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης που τις θανατικές καταδίκες τις έχει για ψωμοτύρι, τις ανθρωποκτονίες μέσα στις φυλακές τις περνάει εντελώς στο ντούκου, θεωρώντας τους κατάδικους υπανθρώπους, κάτι μεταξύ ανθρώπου και κτήνους- όντα εν ολίγοις που δεν χρήζουν νομικής προστασίας. Μέχρι πρότινος η δολοφονία κατάδικου από κατάδικο δεν επέσυρε την επιβολή της ποινής του θανάτου, όπερ μεθερμηνευόμενο, αν ήσουν ήδη ισοβίτης, είχες περίπου cart blanche να «φας» όσους από τους συγκρατούμενούς σου τραβούσε η ψυχούλα σου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, γινόντουσαν βέβαια κάτι δίκες-παρωδίες, στα πλαίσια των οποίων, αν αποδείκνυες πως βρισκόσουν σε νόμιμη άμυνα, δεν έτρεχε τίποτε (γι’ αυτό κι ο φονιάς φρόντιζε, αφού «έτρωγε» τον συγκρατούμενό του, να σπρώχνει κοντά στο πτώμα του μια δεύτερη κάμα, αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν νοιαζόταν να εξακριβώσει αν όντως το θύμα ήταν οπλισμένο, ή αν το όπλο ήταν «φυτεμένο»), αν πάλι κρινόσουν ένοχος, έτρωγες το πολύ-πολύ άλλη μια ισόβια, οπότε και πάλι δεν έτρεχε τίποτε δηλονότι 100+100=100, όπως και να το δεις.

Όλα αυτά όμως μέχρι το 1984, οπότε και κάποιος από τους αστεράτους της Aryan Brotherhood, ονόματι Thomas Silverstein (άλλα δυο από τα πιο γνωστά ονόματα της «οργάνωσης» είναι οι κ.κ. Barry The Barron Mills, και Tayler The Hulk Bingham) έκανε κιμά με μια αυτοσχέδια φαλτσέτα έναν δεσμοφύλακα, για να τον μιμηθεί μέσα σε διάστημα μερικών μόλις ωρών ένα δεύτερος κατάδικος, με θύμα επίσης έναν άλλο δεσμοφύλακα.

Η Διεύθυνση Φυλακών και Σωφρονιστηρίων των ΗΠΑ (ΒΟΡ) προσπαθούσε να πείσει (ποιους, άραγε; Μάλλον τα αμερικανάκια!) πως στη διάρκεια των σχεδόν σαράντα χρόνων που οι λεβέντες της Aryan Brotherhood αλώνιζαν ασύδοτοι, επιδιδόμενοι (ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ), σε σωρεία απεχθών εγκλημάτων κι άλλων αξιόποινων πράξεων, οι άνθρωποί της (οι «καημένοι»), δεν μπορούσαν να κάνουν το παραμικρό για να τους αποτρέψουν.

Όμως μετά τις άγριες δολοφονίες των δυο «δικών» της παιδιών, η αμερικάνικη Ποινική Δικαιοσύνη, αποφάσισε να πάρει δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση των σκληρών κακοποιών, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!

Με τις ευλογίες και την προτροπή του «ιδιαίτερα ευαίσθητου» σε τέτοια θέματα Προέδρου Μπους οι αμερικανικές ομοσπονδιακές αρχές άρχισαν να χτίζουν πριν λίγα χρόνια (και συνεχίζουν ακάθεκτες), state-of-the-art μπουντρούμια, τα περιβόητα Penitentiary Administrative Maximum Facilities, ή ADX supermax(s). Πρόκειται για χαμηλά κτιριακά συγκροτήματα, με τέσσερα μόνο κελιά στην κάθε πτέρυγα. Το κάθε κελί έχει διπλές πόρτες, είναι φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από μεταλλικά ελάσματα, στη μια μεριά έχει έναν μεταλλικό πάγκο που παίζει ρόλο κρεβατιού με ένα λεπτό στρώμα, ένα κολλημένο στο τοίχο μεταλλικό τραπέζι κι ένα μεταλλικό σκαμπό, ένα επίσης μεταλλικό σύνθετο που είναι λαβομάνο και λεκάνη αφόδευσης, μια ντουζιέρα, μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση, ένα παραθυράκι ψηλά στον ένα τοίχο με πυκνό πλέγμα που αφήνει να φαίνεται υποψία ουρανού, και το «άγρυπνο μάτι» μιας κάμερας κλειστού κυκλώματος κάπου στο ταβάνι.

ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ (ισοβίτες επί το πλείστον) θα εκτίουν εκεί μέσα τις ποινές τους, από ένας στο καθένα απ’ αυτά τα σιδερένια κλουβιά, εντελώς απομονωμένοι, χωρίς να έρχονται σε επαφή με κανέναν (ούτε με τους συγκρατούμενούς τους, ούτε καν με τους δεσμοφύλακες, που θα τους σπρώχνουν το πιάτο με το φαγητό κάτω από μια ειδική σχισμή), χωρίς πρόσβαση σε κάποιον ανοιχτό, περιφραγμένο χώρο για να ξεμουδιάζουν και να αναπνέουν λίγο καθαρό αέρα, με άδεια για ελάχιστες και αραιές επισκέψεις από συγγενικά πρόσωπα πρώτου βαθμού και πιθανόν από κάποιον δικηγόρο, χωρίς τα προνόμια που απολαμβάνουν οι τρόφιμοι άλλων φυλακών, με περιορισμό της κατοχής προσωπικών αντικειμένων στα απολύτως απαραίτητα. Με λίγα λόγια, ΘΑΜΜΕΝΟΙ, ΖΩΝΤΑΝΟΙ! Το πιο γνωστό απ’ αυτά τα… ευαγή ιδρύματα είναι το ADX supermax στο Florence του Κολοράντο, ο διευθυντής του οποίου έχει αρνηθεί πεισματικά κι επαλειμμένα την άδεια επίσκεψης στις εγκαταστάσεις (για συνεντεύξεις με κρατούμενους, ούτε λόγος!) σε δημοσιογράφους του CNN, του BBC, και μιας πληθώρας τοπικών δικτύων, και εντύπων εθνικής και τοπικής κυκλοφορίας.

Αξίζει εδώ να πω και τα ονόματα –πλην των τριών που αναφέρω πιο πάνω- μερικών ακόμη από τους ένοικους του σύγχρονου μπουντρουμιού του Florence, ενδεικτικά ίσως του πώς σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν οι Αμερικανοί αυτές τις υπερ-φυλακές στο μέλλον: ο αποκαλούμενος Unabomber, Ted Kaczynski, ο Richard Reid, (τον είχαν πιάσει στη διάρκεια μιας πτήσης με κρυμμένο στο παπούτσι του έναν εκρηκτικό μηχανισμό), ο επίσης βομβιστής Dandenis Munoz Mosquera, ο Eric Rudolph που είχε βάλει βόμβα σε μια κλινική που αναλάμβανε να κάνει εκτρώσεις, κάποιος διπλός πράκτορας ονόματι Robert Hanssen, και ο Ramzi Yusef που είχε καταδικαστεί το 1993 για βομβιστική επίθεση στο World Trade Center. Εκεί, ή σε κάποια άλλη φυλακή αυτού του είδους, και ο πιτσιρικάς που είχαν πιάσει οι Αμερικανοί να πολεμάει στο πλευρό των Ταλιμπάν, ο Johnny Walker Lindh. Καληνύχτα!

Υ.Γ. Το σκίτσο είναι του Thomas Silverstein. Μέσα στη φυλακή έμαθε να σκιτσάρει, όμως όταν τον μετέφεραν στο κολαστήριο του Florence, του απαγόρευσαν να πάρει μαζί του πενάκια και όλα τα σχετικά.

Α. Μιαούλης