Λύσεις προυπολογισμού....απο ΕΑΜ β'

Προϋπολογισμός...Θα αντέξει η κυβέρνηση;...ή θα πάμε σε νέες εκλογές;...Τι θα κάνουν τα άλλα κόμματα;...Εμείς θα περιμένουμε, γιατί έχουμε τις λύσεις. Η σημερινή κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά στη μεγαλύτερη δοκιμασία, στην οποία έχει βρεθεί ποτέ κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Γιατί; Γιατί θα πρέπει να καταθέσει προϋπολογισμό "πτώχευσης". Έναν προϋπολογισμό-"ομολογία" γενικής και απόλυτης αποτυχίας. Το σύνολο της μεταπολίτευσης θα κριθεί μπροστά στον προϋπολογισμό του Νοεμβρίου. Θέλουν δεν θέλουν θα βρεθούν μπροστά σ' αυτήν τη δοκιμασία, γιατί δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Αυτό είναι δεδομένο, γιατί η περίοδος της "δημιουργικής" λογιστικής έλαβε τέλος.

Τα δεδομένα είναι πάναπλα και δυστυχώς, γι' αυτούς τους οποίους διαχειρίζονται την τύχη του ελληνικού λαού, τραγικά. Η ελληνική οικονομία είναι σε μια κατάσταση, η οποία δεν αναστρέφεται με ήπιες θεραπευτικές "αγωγές". Απαιτεί τομές και συγκρούσεις άνευ προηγουμένου. Απαιτεί πράξεις, τις οποίες πιο δύσκολα τις αντέχει ο σημερινός θεράπων "ιατρός", παρά ο ίδιος ο "ασθενής". Περί αυτού πρόκειται. Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σωθεί με συμβατικές μεθόδους. Αν ήταν "ασθενής", δεν θα την αναλάμβανε κανένας σώφρων γιατρός. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις, που όλοι επικαλούνται τον Θεό.

Ποια είναι τα δεδομένα, που καθιστούν την κατάσταση μη αναστρέψιμη; Τα δεδομένα αφορούν τόσο το κράτος όσο και την ελληνική κοινωνία. Βρίσκονται καί οι δύο σε τραγική οικονομική κατάσταση και δεν μπορεί ο ένας να βοηθήσει τον άλλο. Δεν μπορεί κανένας να χρηματοδοτήσει την αδυναμία του άλλου. Όσο χρεωμένο είναι το κράτος, άλλο τόσο χρεωμένος είναι και ο ελληνικός λαός. Αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται ριζικά μέτρα, για ν' αποφύγουμε την καταστροφή. Μέτρα όμως, που, αν παρθούν, θα πρέπει ν' αλλάξουν τις ισορροπίες της μεταπολίτευσης. Μέτρα, τα οποία απαιτούν συγκρούσεις μεταξύ αυτών που πρέπει να σωθούν και αυτών που τους οδήγησαν στην κατάσταση ν' αναζητούν σωτηρία. Τα κόμματα των "χορηγών" θα πρέπει να συγκρουστούν με τους ίδιους τους "χορηγούς".

Εκεί θα υπάρχει το πρόβλημα. Γιατί; Γιατί η διαχείριση της μεταπολίτευσης δεν έγινε από κάποιον αυτόματο "πιλότο". Η διαχείριση έγινε από συγκεκριμένους ανθρώπους, οι οποίοι φέρουν συγκεκριμένες ευθύνες. Η σημερινή κρίση θα φέρει συγκρούσεις και αυτές δεν τις αντέχουν τα σημερινά κόμματα εξουσίας. Θα πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση με τους ίδιους ανθρώπους που τους βοήθησαν --με το αζημίωτο-- να μονιμοποιηθούν στην εξουσία. Θα πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση μ' αυτούς που λεηλάτησαν το κράτος και αυτοί είναι οι δικοί τους "χορηγοί". "Χορηγοί", οι οποίοι αποτελούν "σταθερές" της μεταπολίτευσης. "Χορηγοί", οι οποίοι έγιναν πλούσιοι εξαιτίας των "αγώνων" τους. "Χορηγοί", οι οποίοι πούλησαν πανάκριβα τους "αγώνες" τους υπέρ της μεταπολιτευτικής "δημοκρατίας". Τόσο ακριβά, που δεν αρκέστηκαν στο να εξαντλήσουν το "περίσσευμα" του λαού, αλλά τον ανάγκασαν να χρεωθεί κιόλας.

Αυτό είναι το δύσκολο. Τα μέτρα πρέπει να παρθούν εναντίον αυτών, που μέχρι τώρα έθεταν τα "μέτρα" για τους άλλους. Θα πρέπει να "συλληφθούν" αυτοί που μέχρι τώρα είχαν κάνει επάγγελμά τους να δείχνουν με το δάκτυλο ποιοι θα "συλλαμβάνονταν". Τα κλοπιμαία θα πρέπει ν' αναζητηθούν στα χέρια των "ευεργετών". Η σύγκρουση θα πρέπει να γίνει στο εσωτερικό των κομμάτων εξουσίας.

Όταν η οικονομία απαιτεί για τη σωτηρία της την επιστροφή των κλοπιμαίων, είναι δύσκολα τα πράγματα, όταν τα κλοπιμαία αυτά βρίσκονται στα "ιερά" χέρια των "ηρώων" της μεταπολίτευσης. Στα "χέρια" αυτών που στήριξαν "Ανένδοτους", "Πολυτεχνεία", "ταξικές πάλεις", "καθάρσεις" κλπ.. Όταν οι κλέφτες είναι οι "πυλώνες" των κομμάτων που διαχειρίζονται την εξουσία, είναι δύσκολες οι συγκρούσεις. Οι ανατροπές θα έχουν ανεξέλεγκτες συνέπειες και αυτό δεν μπορούν να το αντέξουν τα κόμματα της μεταπολίτευσης.

Ο φετινός προϋπολογισμός γι' αυτόν τον λόγο είναι δύσκολος. Θα λειτουργήσει ως καταλύτης εξελίξεων. Δραματικών εξελίξεων. Γιατί; Γιατί το κράτος είναι στη χειρότερη δυνατή κατάσταση. Χρωστάει στους πάντες. Χρωστάει τόσο στα διεθνή πιστωτικά ιδρύματα όσο και στους εγχώριους δανειστές του, οι οποίοι δυστυχώς για τους Έλληνες είναι τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Σ' αυτήν την τραγική κατάσταση έχει περιέλθει το ελληνικό κράτος.

Όταν δεν κλέβει τα ασφάλιστρα των πολιτών, δανείζεται καθημερινά από το εξωτερικό για να καλύψει τις ανάγκες του. Την ίδια ώρα έχει ξεπουλήσει ό,τι έχει αξία στη χώρα και η πιστοληπτική του ικανότητα βρίσκεται σε οριακά επίπεδα. Επίπεδα λατινοαμερικανικά, αν όχι αφρικανικά.

Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνον δανείζεται πλέον ανεξέλεγκτα, αλλά δανείζεται και με τους χειρότερους όρους. Όχι μόνον στηρίζεται στο ξένο χρήμα, για ν' αντεπεξέρθει στις καθημερινές του ανάγκες, αλλά αυτό το χρήμα είναι "ακριβότερο" απ' ό,τι θα έπρεπε να είναι. Απέναντι σ' αυτό το "βουνό" των υποχρεώσεων το κράτος δεν μπορεί στοιχειωδώς ν' ανταποκριθεί. Μοιάζει με τον κατεστραμμένο δανειολήπτη, που με τη μία πιστωτική κάρτα ξεπληρώνει την άλλη, κάθε φορά με δυσχερέστερους όρους, μέχρι να καταστραφεί πλήρως.

Τώρα έφτασε ο "κόμπος στο χτένι" και αυτό θα πρέπει ν' αντιμετωπίσει η σημερινή κυβέρνηση. Γιατί είναι τώρα η κρίσιμη στιγμή και δεν υπάρχει χρόνος παράτασης; Γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια "δημιουργικής" λογιστικής. Μέχρι τώρα η λογιστική της καταστροφής έβγαινε εύκολα. Αυτά έκανε η κυβέρνηση Σημίτη και τα ίδια έκανε και η κυβέρνηση Καραμανλή στα πρώτα τρία χρόνια.

Τι έκαναν; Λεηλατούσαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Έπαιρναν τα "ζεστά" χρήματα των ασφαλισμένων και άφηναν κρατικά ομόλογα στη θέση τους. "Τακτοποιούσαν" δηλαδή μια κατάσταση και τη "μετακινούσαν" στο μέλλον. Σπαταλούσαν τις αποταμιεύσεις του λαού και δεν φαινόταν κενό στα ταμεία, γιατί άφηναν ομόλογα. Τα ομόλογα τους έδιναν πίστωση χρόνου και σ' αυτόν τον χρόνο στηρίζονταν.

Για όσο διάστημα τα ταμεία μπορούσαν ν' αντεπεξέρχονται στις υποχρεώσεις τους, τίποτε δεν "φαινόταν". Όλα φαινόταν τακτοποιημένα. Το κράτος ξόδευε τα χρήματα των ταμείων και τα ταμεία περίμεναν ν' αποδώσουν οι υποτιθέμενες επενδύσεις τους. Τα "σκουπίδια" δεν φαίνονταν κάτω από το "χαλί". Σήμερα αυτά τα "σκουπίδια" δεν μπορούν να κρυφτούν πλέον.

Όμως, αυτό δεν ήταν το μοναδικό έγκλημα του αρπακτικού και σπάταλου κράτους. Για να ενισχύσουν την πολιτική τους, παρέσυραν και τον λαό σε μια ανάλογη τακτική. Μέσω των τραπεζών και των "έξυπνων" δανείων, ευνόησαν μια αυτοκαταστροφική υπερκατανάλωση. Κατόρθωσαν και έπεισαν τους Έλληνες για το παράδοξο. Τους έπεισαν ότι "κερδίζουν" ξοδεύοντας. Τους έπεισαν ότι κάνουν οικονομία μέσω της σπατάλης.

Τι επεδίωκαν μέσω αυτής της παραδοξότητας; Με τον τρόπο αυτόν "χρηματοδοτούσαν" τους δείκτες ανάπτυξης. Σε μια οικονομία, που καταστρεφόταν, οι "δείκτες" ανάπτυξης ήταν ακμαίοι, γιατί απλούστατα ενισχύονταν από την κατανάλωση, η οποία ήταν αποτέλεσμα ξεπουλήματος και όχι φυσιολογική, ώστε να προέρχεται από οικονομική ευμάρεια.

Τα δισεκατομμύρια που χρωστάει ο ελληνικός λαός στις τράπεζες είναι στην ουσία η "χρηματοδότηση" των "σημιτικών" δεικτών της ανάπτυξης. Το άθλιο κομματικό κράτος αυτήν τη χρηματοδότηση τη χρησιμοποιούσε όχι για ν' αναπτυχθεί, αλλά για να είναι ακόμα πιο σπάταλο. Όχι για ν' αναπτύξει την παραγωγή, αλλά για να πάρει νέα δάνεια και να κάνει νέες αγορές, οι οποίες εξασφάλιζαν νέες μίζες στους εκλεκτούς του.

Αυτό έκανε η κυβέρνηση Σημίτη. Έδινε δημόσια έργα, για ν' αποσπά ευνοϊκά πρωτοσέλιδα. Σπαταλούσε δημόσιο και ιδιωτικό χρήμα, για να ευνοήσει αυτούς που είχε ανάγκη και αυτοί ήταν οι "βαρόνοι" των ΜΜΕ, οι οποίοι ταυτόχρονα ήταν και εργολάβοι δημοσίων έργων και βέβαια προμηθευτές του δημοσίου. Όσο πιο πολλές παραγγελίες γίνονταν, τόσο πιο "πετυχημένος" εμφανιζόταν ο Σημίτης.

Όλα αυτά όμως τα εγκλήματα εκείνη την εποχή μπορούσαν να "σκεπαστούν" και αυτό έκαναν με τη δημιουργική" λογιστική. Το κράτος λεηλατούσε τα ταμεία και ξεπουλούσε δημόσιο κεφάλαιο, για να μπορεί να ξοδεύει και ν' "αγοράζει" η κυβέρνηση του Σημίτη μιντιακή συμπάθεια. Ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε τους ψευδοδείκτες ανάπτυξης, για να δανείζεται από το εξωτερικό. Με τον τρόπο αυτόν "τακτοποιούσε" με "δημιουργικότητα" τις λογιστικές υποχρεώσεις του, δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα. Με κατεστραμμένη οικονομία το ελληνικό κράτος έκανε τρομερά έξοδα.

Όμως, όλα αυτά έχουν ένα τέλος και αυτό έφτασε. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν πλέον "στεγνώσει". Δεν έχουν καθόλου ρευστότητα. Το μόνο που έχουν στην κατοχή τους πλέον είναι τα ομόλογα ενός κράτους "μπατίρη", το οποίο δεν μπορεί όχι μόνον να τους προσφέρει τις αποδόσεις που "εγγυούνταν", αλλά δεν μπορεί ούτε ν' αντικαταστήσει αυτά τα οποία πήρε.

Ήδη από τον Αύγουστο τα ταμεία άρχισαν να "σπάνε" με μεγάλες ζημιές ομόλογα, για να δώσουν συντάξεις. Ο στρατηγικός "συγχρηματοδότης", που είναι το κράτος, έκανε το "κορόιδο". Όταν τα λεηλατούσε, παρίστανε τον "εγγυητή". Σήμερα, που δεν υπάρχουν χρήματα, απλά δεν υπάρχει. Δεν έχει τίποτε να δώσει.

Ταυτόχρονα, αυτό το ανυπόληπτο κράτος άρχισαν οι πιστωτές του να το πιέζουν. Να το πιέζουν ασφυκτικά. Μέχρι τώρα το κράτος "έσπρωχνε" με μεγάλο κόστος τις απαιτήσεις τους στο μέλλον. Τώρα δεν μπορεί να το κάνει και όταν το κάνει τού κοστίζει ακόμα πιο ακριβά. Έχοντας πλέον ελάχιστα πράγματα στην κατοχή του και άρα ελάχιστα πράγματα να ξεπουλήσει, "πιέζεται". Πιέζεται απ' όλους αυτούς στους οποίους χρωστάει. Πιέζεται απ' όλους αυτούς που έχουν αρχίσει ν' ανησυχούν για τα χρήματά τους. Πιέζεται από τους ξένους πιστωτές του και πιέζεται και από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Η πίεση των ταμείων στο διάστημα αυτό θα γίνει ασφυκτική. Γιατί; Γιατί ο ελληνικός λαός είναι σε μια εξίσου άσχημη κατάσταση με το κράτος του. Οι Έλληνες δεν έχουν αποταμιεύσεις κι εξαρτώνται απόλυτα από τις συντάξεις και την κοινωνική πολιτική. Χρωστάνε οι πάντες. Είτε στο χρηματιστήριο είτε στα πολυκαταστήματα, "έφαγαν" τα "έτοιμα" και τώρα ζουν με τα δάνεια. Ζουν μέσα σε περιβάλλον ανυπόφορης κι ανεξέλεγκτης ακρίβειας και εξαναγκάζονται σε δανεισμό.

Έχοντας παραδώσει τα δύο μεγάλα κόμματα την αγορά στους κερδοσκόπους, αναγκάζονται οι Έλληνες και "χρηματοδοτούν" την ακρίβεια. Με δάνεια καλύπτουν τα ελλείμματα των μισθών τους σε σχέση με το υπερβολικό κόστος ζωής. Ένα κόστος μεγαλύτερο ακόμα κι από χώρες οι οποίες δίνουν πολλαπλάσιους μισθούς στους εργαζομένους τους.

Μέσα σ' αυτό το ζοφερό περιβάλλον φτώχειας το υπό πτώχευση κράτος θα πρέπει ν' αναζητήσει πόρους για να επιβιώσει. Όμως, η φοροαποδοτική δυνατότητα των Ελλήνων είναι πλέον απειροελάχιστη. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι κάτω από τα φορολογικά όρια. Η εθνική παραγωγή έχει καταστραφεί και αυτό είναι καθοριστικό. Οι περισσότεροι Έλληνες είναι άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι και ως εκ τούτου άνευ φορολογικού "ενδιαφέροντος". Οι παραδοσιακοί "αιμοδότες" της φορολογίας, που είναι οι κεφαλαιοκράτες παραγωγοί, απλά δεν υπάρχουν. Στη θέση τους υπάρχουν πλουτοκράτες έμποροι, οι οποίοι δεν μπορούν να ελεγχθούν και ως εκ τούτου δεν εισφέρουν αυτά που τους αναλογούν.

Όταν οι έμποροι είναι οι κυρίαρχοι της οικονομίας, τα πάντα υπολειτουργούν. Δεν ελέγχονται. Δεν απασχολούν κόσμο και ως εκ τούτου δεν βοηθούν την οικονομία. Δεν ενισχύουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν δίνουν μεροκάματα και άρα δεν βάζουν φρέσκο χρήμα ούτε στην αγορά ούτε στα ταμεία. Το χρήμα το "μαζεύουν" και δεν το "απλώνουν".

Ταυτόχρονα φοροδιαφεύγουν, γιατί εκμεταλλεύονται τους νόμους που αφορούν την παραγωγή και τις δικές της παραμέτρους, οι οποίες δεν τους αφορούν. Φορολογούνται με τους νόμους που αφορούν παραγωγούς, ενώ δεν έχουν έξοδα παραγωγών. Όταν όμως δεν μπορείς να πιάσεις τους κυρίαρχους της αγοράς, ποιους θα πιάσεις; Τους μισθωτούς;

Οι μισθωτοί στην Ελλάδα δεν ανήκουν όλοι στην ίδια κατηγορία, αλλά βρίσκονται όλοι στην ίδια τραγική κατάσταση. Απλά βρίσκονται σ' αυτήν την κατάσταση για διαφορετικούς λόγους. Για κάποιους αυτή η κατάσταση είναι "αφετηρία" και για κάποιους "τερματισμός". Αυτή είναι η μόνη διαφορά. Για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Με τα 600 ευρώ που προβλέπονται γι' αυτούς ως μισθός, είναι επιτυχία και μόνον που ανασαίνουν. Στην ίδια κατάσταση όμως έχουν βρεθεί κι αυτοί που υποτίθεται είναι οι ευνοημένοι της πολιτικής της μεταπολίτευσης. Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί απλά εκεί "κατέληξαν" από κακή διαχείριση.

Υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν με λιγότερα χρήματα ακόμα και από τον τελευταίο εργάτη. Γιατί; Γιατί έπεσαν θύματα της προπαγάνδας της μεταπολίτευσης. Υπερτιμήθηκε το "βόλεμα" στο δημόσιο και κάποιοι δεν κατάλαβαν ούτε στο περίπου τι έγινε. Ξέχασαν ότι είναι απλοί εργαζόμενοι, έστω και με κάποια προνόμια. Υπερεκτίμησαν τη μονιμότητα και φέρθηκαν σαν "επιχειρηματίες", ενώ δεν ήταν. Τι σημαίνει αυτό; Χρησιμοποίησαν τον μισθό τους σαν κεφάλαιο και ξέχασαν ότι ο μισθός δεν είναι κεφάλαιο, αλλά είναι το μέσον για να επιβιώνεις.

Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα τους. "Υποθήκευσαν" τους μισθούς τους, ξεχνώντας ότι έπρεπε να ζήσουν μ' αυτούς. Παγιδεύτηκαν από τις τράπεζες, που μοίραζαν "τζάμπα" λεφτά με ένα τηλεφώνημα. Πήραν δάνεια. Πήραν σπίτια ακριβότερα από αυτά που μπορεί ν' αγοράσει ένας μισθωτός. Στην πραγματικότητα αυτοί πλήρωσαν την άνευ λογικής υπερτιμημένη "στέγη" μιας κατεστραμμένης οικονομίας. Πήραν αυτοκίνητα. Αυτοκίνητα πιο δαπανηρά από αυτά που μπορεί ν' αντέξει ένας μισθωτός. Ανανέωσαν οικιακούς εξοπλισμούς. Μέχρι και διακοπές πήγαν με δάνεια. Όλα αυτά όμως πρέπει κάποτε να ξεπληρωθούν.

Αυτό το κάποτε του χθες είναι πλέον το σήμερα. Οι μισθοί τους σχεδόν δεν φτάνουν στα σπίτια τους. Οι μισθοί τους πριν μπουν στις τσέπες τους γίνονται δόσεις. Κάθονται στην υπερτιμημένη δήθεν ιδιόκτητη "τρύπα" τους και δεν έχουν να φάνε. Βλέπουν το υπερπολυτελές αυτοκίνητό τους να σκουριάζει στην αυλή και δεν έχουν χρήματα να του βάλουν βενζίνη. Ανοίγουν το ηλεκτρονικά ελεγχόμενο ψυγείο τους και είναι πιο άδειο από την εποχή που αυτό βρισκόταν στη βιτρίνα. Όλοι αυτοί πλέον είναι στα όρια της επιβίωσης. Τα όρια που είχαν υπολογίσει, όταν έπαιρναν δάνεια.

Εδώ είναι το όλο πρόβλημα. Επειδή "στρίμωξαν" τα πάντα στον περιορισμένο προϋπολογισμό ενός μισθού, αναγκαστικά θα πρέπει οι μισθοί τους να "κινούνται" πάνω από τον πληθωρισμό, για να επιβιώσουν. Αν οι μισθοί τους δεν παρακολουθούν τον πληθωρισμό, δεν μπορούν επιβιώσουν. Μπορεί να έχουν καλύτερα σπίτια ή αυτοκίνητα από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, αλλά η επιβίωσή τους σε πολλές περιπτώσεις είναι απόλυτα οριακή. Οι δόσεις τούς καθορίζουν έναν μηνιαίο "πήχη", τον οποίο δεν τον έχουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Έναν μηνιαίο "πήχη", ο οποίος περιορίζει δραστικά τις επιλογές τους.

Ο φετινός προϋπολογισμός γι' αυτόν τον λόγο θα είναι μια μεγάλη δοκιμασία για τους κυβερνώντες. Πρέπει το κράτος να δείξει τα πραγματικά έσοδά του και αυτό πλέον δεν μπορεί να το καλύψει με "δημιουργικότητα" στη λογιστική. Δεν υπάρχει πλέον το "ζεστό" χρήμα των ταμείων, που του έδινε τη δυνατότητα μέσω της λεηλασίας ν' αντεπεξέρχεται --εν κρυπτώ-- στις υποχρεώσεις του.

Σήμερα πρέπει να δείξει στους πιστωτές του τη δυνατότητά του να τους καλύψει στις απαιτήσεις τους. Θα πρέπει να τους δείξει ότι μπορεί να πληρώνει τις "δόσεις" του. Οι δόσεις όμως δεν μπορούν να αποκρυφτούν από τον προϋπολογισμό. Μπορεί να αποκρυφτούν τα πραγματικά μεγέθη των χρεών, αλλά όχι οι δόσεις. Μπορεί οι Αλογοσκούφηδες και οι Δούκες να "έκρυψαν" στον απώτερο χρόνο τα χρέη, για να μην πανικοβάλλουν τον κόσμο, αλλά οι δόσεις υποχρεωτικά πρέπει να φαίνονται.

Αυτό είναι το όλο πρόβλημα. Γιατί; Γιατί, χωρίς τα "μαύρα" ταμεία, το κράτος θα πρέπει να βασιστεί αποκλειστικά στα έσοδά του. Έσοδα όμως δεν υπάρχουν και ταυτόχρονα η υπάρχουσα οικονομική αθλιότητα απαιτεί ισχυρή κοινωνική πολιτική και αυτό συνεπάγεται τεράστια έξοδα. Άρα σ' αυτό το σημείο θα εμφανιστεί η φθορά. Το κράτος θα πρέπει να "κόψει" τα πάντα από τους πάντες. Ακόμα και από αυτούς που βρίσκονται στα έσχατα όρια της επιβίωσης.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι τεράστιες υποχρεώσεις του απέναντι στους πιστωτές του θα περιορίσουν δραματικά τις δυνατότητές του να χρηματοδοτήσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στον λαό και βέβαια απέναντι στους δικούς του εργαζομένους, που είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Θα αναγκαστεί να αυτοπεριοριστεί, γιατί οι διαμαρτυρίες των πιστωτών του θα φέρουν την "επιτήρηση" του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και σε μια τέτοια περίπτωση τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα.

Τι σημαίνει όμως αυτοπεριορισμός;

Τα πράγματα είναι απλά. Ό,τι συμβαίνει με την οικονομία μιας οικογένειας, το ίδιο συμβαίνει και με το κράτος. Οι κλίμακες αλλάζουν και όχι η ουσία του προβλήματος. Όταν μια οικογένεια χρωστάει στις τράπεζες, αναγκάζεται να αυτοπεριοριστεί, γιατί, αν δεν το κάνει, θα βρεθεί στον δρόμο. Θα κοπούν σε πρώτη φάση τα περιττά και αν αυτά δεν φτάνουν, θα κοπούν σε δεύτερη φάση και τα απαραίτητα με μια σειρά ιεράρχησης, η οποία έχει σχέση με τη σημαντικότητά τους.

Για να ξεπληρωθούν δάνεια, θα κοπούν όχι μόνον οι διακοπές, τα ψώνια και τα "χαρτζιλίκια", αλλά και τα φροντιστήρια και αν χρειαστεί θ' αλλάξουν και οι διατροφικές συνήθειες. Δεν γίνεται διαφορετικά. Όταν σε περιμένουν κάποιοι, για να σε πετάξουν έξω από το σπίτι σου, κόβεις ακόμα και το φαγητό, προκειμένου να μην βρεθείς σε ακραίες περιπέτειες. Κόβεις τα πάντα, προκειμένου να πληρώσεις τη δόση σου πριν αυτή "διαμαρτυρηθεί".

Τα ανάλογα θα πρέπει να κάνει και το ελληνικό κράτος και αυτό θα φανεί στον προϋπολογισμό του. Θα το πιέσουν οι πιστωτές του και θα απαιτήσουν να τους δώσει προτεραιότητα σε σχέση με την κοινωνική πολιτική του. Θα απαιτήσουν χρήματα, που σε άλλη περίπτωση θα είχαν άλλους αποδέκτες. Θα απαιτήσουν και αυτές οι απαιτήσεις θα φανούν στον προϋπολογισμό. Θα φανούν οι δόσεις που πρέπει να πληρωθούν και αυτές θα βρίσκονται "απέναντι" στα έσοδα που θα εισπραχθούν από το κράτος μέσω της φορολογίας.

Δεν υπάρχουν πλέον τα "μαύρα" χρήματα των ταμείων, που μέχρι τώρα δίνονταν στους πιστωτές μέσω των κρυφών ομολόγων. Τα μόνα χρήματα που υπάρχουν πλέον είναι αυτά τα οποία μπορεί να συλλέξει το κράτος μέσω της φορολογίας. Αυτό κάνει τον προϋπολογισμό δύσκολη υπόθεση για την κυβέρνηση. Θα βεβαιωθούν οι πιστωτές του ελληνικού κράτους ότι θα ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τους, αλλά δυστυχώς για την κυβέρνηση θ' αποκαλυφθεί η αλήθεια και στον λαό.

Ως εκ τούτου η κυβέρνηση θα προωθήσει μια σκληρή και αντιλαϊκή πολιτική. Το κράτος δεν θα μπορεί να χρηματοδοτήσει στο μερίδιο που του αντιστοιχεί τα ασφαλιστικά ταμεία. Η πολυδάπανη τοπική αυτοδιοίκηση δεν θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό και θ' αναζητήσει πόρους από την ίδια την κοινωνία, μέσω εξοντωτικών δημοτικών τελών. Η δημόσια υγεία ή η εκπαίδευση δεν θα πάρουν αυτά τα οποία έχουν ανάγκη για να λειτουργήσουν σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Τα πάντα κινδυνεύουν από την υπολειτουργία, που οδηγεί στη διάλυση. Αυτή η αδυναμία του κράτους ν' αντεπεξέρθει στις υποχρεώσεις του θα αφορά το σύνολο του φάσματος των υποχρεώσεων αυτών.

Οι προεκλογικές μεγαλοστομίες των φοροελαφρύνσεων θα παραμείνουν κενό γράμμα. Δεν υπάρχει χρήμα και θα πρέπει να μαζευτεί πολύ χρήμα, για να καλυφθούν οι υποχρεώσεις. Αυτό σημαίνει βαριά φορολογία χωρίς ανταποδοτικό όφελος για το κοινωνικό σύνολο. Θα επιβληθούν βαρείς φόροι, χωρίς όφελος για τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις. Αυτά όλα θ' αποκαλυφθούν στον προϋπολογισμό. Σ' αυτόν θα φανεί ότι θα πρέπει να περιοριστούν ακόμα περισσότερο αυτοί οι οποίοι θα παίρνουν τον ΛΑΦΚΑ. Θα πρέπει να περιοριστούν οι συντάξεις κάτω από τον πληθωρισμό. Οι τρίτεκνοι δεν θα μπουν ποτέ στην κατηγορία των πολυτέκνων. Οι πυρόπληκτοι δεν θα δουν ποτέ αποζημιώσεις. Οι φτωχοί δεν θα δουν ποτέ το πολυδιαφημιζόμενο ταμείο φτώχειας. Οι συντάξεις των νοικοκυρών θα μείνουν όνειρα θερινής νυκτός.

Το χειρότερο όμως για την κυβέρνηση είναι άλλο. Τον λαό μπορεί να μην τον υπολογίζει. Το έχει αποδείξει και στο παρελθόν ότι μπορεί να το κάνει και δεν έχει πρόβλημα να το επαναλάβει. Κάθε τέσσερα χρόνια του λέει ψέματα και κλέβει την ψήφο του. Αυτό το οποίο δεν μπορεί να κάνει είναι να έρθει σε σύγκρουση με τους δημοσίους υπαλλήλους. Σήμερα αναγκαστικά θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση μ' αυτούς. Παρ' όλο που τους ευνόησε, δεν μπορεί όχι απλά να τους ζητήσει τη "βοήθειά" τους, αλλά αναγκαστικά θα συγκρουστεί μ' αυτούς. Γιατί; Γιατί υπάρχει ο "πήχης" στον οποίο αναφερθήκαμε. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν να "βοηθήσουν" την αγαπημένη τους μεταπολίτευση, γιατί απλούστατα βρίσκονται επικίνδυνα κοντά στα όρια της επιβίωσης. Αναγκαστικά θα απαιτήσουν να έχουν αυξήσεις πάνω του πληθωρισμού.

Εκεί θα υπάρχει πρόβλημα. Αναγκαστικά θα πρέπει να διαιωνιστεί μια πολιτική εύνοιας σε μια εποχή όμως που δεν υπάρχουν περιθώρια για εύνοιες. Η "εύνοια" είναι πλέον αναγκαστική, γιατί το "επιπλέον" που εισπράττουν οι δημόσιοι υπάλληλοι έχει γίνει προ πολλού δόσεις για δάνεια.

Δεν υπάρχει περιθώριο υποχώρησης των υπαλλήλων, εξαιτίας των ταξικών ή συντεχνιακών τους συμφερόντων, όπως γινόταν παλαιότερα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έρθουν αναγκαστικά σε σύγκρουση με την ίδια εξουσία που οι ίδιοι στήριξαν και τους ευνοούσε προκλητικά τις τελευταίες δεκαετίες. Θα εμφανίσουν φαινομενικά μια "αχάριστη" συμπεριφορά, γιατί απλούστατα δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο.

Ακόμα όμως κι αν δεν αντιδρούσαν και πάλι θα είχε πρόβλημα η κυβέρνηση, αν δεν τους "ανέβαζε" πάνω από τον πληθωρισμό. Γιατί; Γιατί απλούστατα σε μια τέτοια περίπτωση οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα μπορούσαν να συνεχίζουν να πληρώνουν τις δόσεις τους. Αυτό όμως είναι τραγικό για το σύστημα, γιατί θα καταρρεύσει η αγορά των ακινήτων. Μια αγορά, η οποία αποτελεί μια από τις ελάχιστες προσοδοφόρες δραστηριότητες που εκμεταλλεύεται το κράτος.

Αυτήν τη στιγμή οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν την κύρια μάζα των δανειοληπτών, που μπορούν και ξεπληρώνουν κανονικά τα στεγαστικά δάνειά τους, συντηρώντας με τον τρόπο αυτόν τις εικονικές τιμές των ακινήτων. Αν αυτοί πάψουν να έχουν τη δυνατότητα αυτήν, θα έχουμε φαινόμενα όπως αυτά των ΗΠΑ. Θα καταρρεύσει η αγορά των ακινήτων και μαζί της θα παρασύρει το σύνολο της "αραχνοΰφαντης" οικονομίας της Νέας Τάξης.

"Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα" για την κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με το ασφαλιστικό πρόβλημα. Μόνον ο Γιωργάκης γνωρίζει ότι τα χρήματα υπάρχουν, αλλά προφανώς είναι πολύ εχέμυθος και δεν μας αποκαλύπτει πού βρίσκονται.

Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι χωρίς δραστικά μέτρα δεν μπορούν να λυθούν τα προβλήματα. Χρήματα δεν υπάρχουν και πρέπει να βρεθούν. Σε μια χώρα, η οποία έπεσε θύμα λεηλασίας, αυτό γίνεται μόνον με την επιστροφή των κλοπιμαίων. Αυτό είναι μια μεγάλη δοκιμασία όχι μόνον για τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία πρέπει να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση, αλλά για όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης, που συμμετείχαν στην ολέθρια διαχείριση, που μας έφερε στην κατάσταση αυτήν.

Αυτό είναι το μέγα πρόβλημα, που δεν μπορούν να ξεπεράσουν. Γιατί; Γιατί οι κλέφτες δεν είναι τυχαίοι. Η άρχουσα τάξη της μεταπολίτευσης πρέπει να στραφεί εναντίον του εαυτού της. Ποια είναι αυτή; Αυτή η οποία ελέγχει απόλυτα τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Οι πραιτοριανοί της μεταπολίτευσης. Η "αριστερή" και η "δεξιά" νομενκλατούρα. Αυτή που πριν από τριάντα και πλέον χρόνια περιφερόταν είτε στην αυλή του Πολυτεχνείου είτε στην αυλή του Κολεγίου Αθηνών. Αυτοί είναι που λεηλάτησαν τα πάντα και οι ίδιοι είναι που ελέγχουν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας.

Σ' αυτό το αδιέξοδο έχει φτάσει η μεταπολίτευση. Οι "ήρωές" της πούλησαν στον λαό πολύ ακριβά τη "δημοκρατία" που δήθεν του προσέφεραν και τον έφεραν σε οικονομικό αδιέξοδο. Η δημοκρατία, ως γνωστόν, δεν τρώγεται και τώρα θα πρέπει αναγκαστικά να επανεξετάσουμε τις δοσοληψίες μας με τους "εμπόρους" της, αν θέλουμε να επιβιώσουμε.

Από αυτήν την "επαναδιαπραγμάτευση" θα εξαρτηθεί το μέλλον μας. Από τα "λάφυρα" των "ηρώων" θα βρεθούν οι πόροι, για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα και κατ’ επέκταση η οικονομία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που απομένει και αυτόν υποστηρίζουμε και εμείς. Πρέπει να παρθεί πίσω το απολεσθέν χρυσοφόρο και αμύθητης αξίας δημόσιο κεφάλαιο. Πρέπει να παρθούν πίσω τα κλοπιμαία.

Όπου όμως υπάρχουν κλοπιμαία, υπάρχουν και κλέφτες. Οι κλέφτες έχουν ονοματεπώνυμα και πρέπει να τιμωρηθούν.

Αυτό είναι το πρόβλημα της μεταπολίτευσης και είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να το λύσει.

Ποιος μπορεί να "συλλάβει" και να "καταδικάσει" τον εαυτό του;

Το θέμα είναι ότι όλα αυτά αργά ή γρήγορα θα γίνουν. Αν δεν τα κάνουν αυτοί, θα βρεθούν κάποιοι άλλοι να τα κάνουν.


Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ β'
www.EAMB.gr