Η γριά ζητιάνα και το κουλούρι Θεσσαλονίκης

Ήμουνα μέσα στο λεωφορείο και είχε πολλή κίνηση. Έτσι χάζευα από το παράθυρο, μεσημέρι Παρασκευής, λίγο πριν το τετραήμερο 28ης Οκτωβρίου, κέντρο Θεσσαλονίκης.
Βλέπω μια γιαγιά ζητιάνα καθισμένη στο πεζοδρόμιο, με το μπαστουνάκι της, και τη γνωστή μαύρη φορεσιά . Περνούσε ο κόσμος δίπλα της, αλλά δεν της έδιναν σημασία. Όλο και άπλωνε το χέρι της η γιαγιά. Ο δρόμος τίγκα στους περαστικούς , αφού να φανταστείτε ότι πέφτανε ο ένας πάνω στον άλλον! Περνάει και ένας γέρος με παλιό καρότσι γεμάτο κουλούρια Θεσσαλονίκης. Το καρότσι ήταν τόσο παλιό που είχε βάλει έναν μουσαμά – άσπρο με πράσινα λουλουδάκια- για να κρύψει τα σκουριασμένα πόδια του. Βλέπει τη γιαγιά, σκύβει και της δίνει ένα κουλούρι. Η γιαγιά αναστήθηκε. Πήρε το κουλούρι χωρίς να το σκεφτεί, σαν να της έδιναν κανένα νόμπελ. Μετά το κοίταζε, δεν το έφαγε όμως- μάλλον δεν θα είχε και δόντια, αλλά το κράτησε. Το κρατούσε με το χέρι υψωμένο και συνέχισε να ζητιανεύει. Ήταν σαν να είχε πάρει κουράγιο για να συνεχίσει τη ζητιανιά.
Κάποιος την είχε λυπηθεί.
Παρατήρηση επιβάτη λεωφορείου: Mόνο στα μοναστήρια τα δίνουν τα λεφτά και τα γεροντάκια βγαίνουν στη ζητιανιά. Αίσχος!


Με τιμή,
Ειρήνη Χριστοδούλου
Ιατρός, Χειρουργός,
Θεσσαλονίκη