Έλεος!

Η Υπουργός μας των Εξωτερικών σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζεται από μετριοπάθεια στις δηλώσεις της, και αυτοσυγκράτηση- μια πολιτικός που αποφεύγει τις κορώνες και την σκληρή αντιπαράθεση, τουλάχιστον όταν δεν προκαλείται από τους πολιτικούς της αντιπάλους. Φαίνεται όμως είναι και φορές που ξυπνάει ο Κωστάκης που υπάρχει βαθιά κρυμμένος μέσα της –αναφέρομαι στον μπαμπά της-, κι όταν της συμβαίνει, τα σχόλιά της συναγωνίζονται εκείνα του πατρός της ως προς το φαρμακερό του ύφους αλλά και της ουσίας τους.

Βέβαια το μαγαζί έχει κεσάτια, και νυν υπέρ πάντων… η συσπείρωση, όμως αυτό που εκστόμισε χθες η κυρία Μπακογιάννη, ότι δηλαδή ο «σοφός λαός» (ναι, απ’ την πείνα και τις στερήσεις, το ρίξαμε στη φιλοσοφία, κυρία Ντόρα), δεν θα κάνει ποτέ το λάθος να ψηφίσει τον κατά πολύ κατώτερο του κυρίου Καραμανλή (sic) πολιτικό αντίπαλό του (λέγε με, Γιωργάκη), εγείρει σειρά ερωτημάτων.

Και πρώτ’ απ’ όλα, σε τι συνίσταται επιτέλους η ανωτερότητα του κυρίου Καραμανλή; Καλά όλα αυτά τα περί της καταλληλότητά του για να βρίσκεται στο τιμόνι του πλοίου «Η Ωραία Ελλάς», όμως πότε θα βγει κανείς από εσάς να τα στηρίξει με στοιχεία και ντοκουμέντα; Σχεδόν πέντε χρόνια τώρα που κυβερνάει, πέρα από μεγαλοστομίες και κενούς ουσίας λεονταρισμούς, τι άλλο θα μπορούσε να πιστώσει κανείς στο ενεργητικό του;

Αν όμως τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λέτε, κυρία Μπακογιάννη μου, κι ο κατά πολύ ανώτερος του κυρίου Παπανδρέου κύριος Καραμανλής κυβερνάει έτσι όπως κυβερνάει, διερωτώμαι, αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, κι έρθει ο πρώτος στα πράγματα, τότε εμείς, ως σοφοί πολίτες, με τι τρόπο θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη διαγραφόμενη συμφορά; Μάλλον μαζεύοντάς τα, κι ανοίγοντας πανιά με προορισμό τη Νέα Ζηλανδία..

Α. Μιαούλης