«Ο χρόνος είναι λίκνο της ελπίδας, τάφος της φιλοδοξίας, αυστηρός ελεγκτής των ανόητων, σωτήριος σύμβουλος των φρόνιμων.. σε μερικούς φέρνει ό,τι φοβούνται και σε άλλους ότι επιθυμούν». Τάδε έφη, ο Κόλτον (άγγλος συγγραφέας). Μοιάζουν πράγματι, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά να ανταποκρίνονται απόλυτα στις επιπτώσεις που ασκεί ο χρόνος στο κυβερνών κόμμα. Το μόνο που διαψεύδεται από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι το «λίκνο της ελπίδας». Αυτή πέθαινε, όχι τώρα με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, αλλά με την διάψευση των προσδοκιών από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Χώρος για πολιτικό έργο δεν υπάρχει, όταν όλοι οι πολιτικοί μοιάζουν να έχουν βγάλει το ίδιο καλοπληρωμένο φροντιστήριο στον σύγχρονο τρόπο πολιτικής ακυβέρνησης και έχουν περπατήσει στα ίδια σοκάκια του σύγχρονου life style. Κατά τα άλλα, και τάφους πολιτικά φιλόδοξων αντρών συναντάμε την τελευταία περίοδο και αυστηρό έλεγχο στις ανοησίες και αυθαιρεσίες των πολιτικά ιθυνόντων. Το πέρας του χρόνου μοιάζει για μερικούς πολιτικούς να είναι φόβητρο αποκαλύψεων, ενώ σε άλλους κάνει ανέλπιστα δώρα (βλ.π. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αλλά και Γιώργος Παπανδρέου). Ένας άλλος άγγλος συγγραφέας, ο πιο γνωστός,, ο Σαίξπηρ, έγραψε ότι «η στιγμή που έρχεται θα μας φανεί γλυκιά, αν μεταχειριστήκαμε για καλό τη στιγμή που έφυγε» και μάλλον είναι αυτό που δεν γνωρίζει η ηγεσία της χώρας. Δυστυχώς...
Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Ο χρόνος
