Ο «Πράσινος Ομπάμα» και η Τουρκία

Τα ευρωπαϊκά οικολογικά κόμματα μπορεί να μην καταγράφουν εντυπωσιακές επιτυχίες στην προσπάθεια αποτροπής της συντελούμενης οικολογικής καταστροφής, δεν παύουν όμως να αιφνιδιάζουν συχνά- πυκνά την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη με τις εσωτερικές τους έριδες και εσωκομματικές εκλογές. Τελευταίο παράδειγμα η εκλογή του κοινωνιολόγου Cem Özdemir, –παιδί Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία– στο αξίωμα του συν-προέδρου των Πρασίνων της Γερμανίας, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, συνεχίζει, ως ευρωβουλευτής, να είναι και υπεύθυνος για θέματα εξωτερικής πολιτικής των Ευρωπαίων Πρασίνων. Όπως αναμένονταν στα τουρκικά ΜΜΕ η εκλογή Özdemir καταγράφτηκε ως τουρκικός θρίαμβος, που άξιζε τα συγχαρητήρια χιλιάδων ομοεθνών του και βεβαίως της τουρκικής κυβέρνησης, παρότι ο ίδιος την χαρακτήρισε απλά σαν «ένα ιδιαίτερο σημάδι για κάτι το φυσιολογικό στην κοινωνία, που όμως ακόμη δεν το συναντάμε παντού» .

Για όσους γνωρίζουν την μέχρι τώρα πορεία των Γερμανών Πρασίνων από ένα κόμμα ριζοσπαστικό-οικολογικό σε ένα φιλοατλαντικό κόμμα των ελίτ με επιφανειακές οικολογικές ευαισθησίες, η εκλογή Özdemir δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Ιδιαίτερα στην εποχή της «Ομπαμα-μανίας» όπου η μεταλλαγμένη λάιτ αριστερά –και ιδιαίτερα το «οικολογίζον» υποσύνολο της– θεωρούν κάθε τι το πολιτικά «παράξενο, περίεργο ή εξωτικό» σαν προοδευτικό και την καταγωγή ή το φύλο ως εφαλτήριο πολιτικής καριέρας!
Ανέκαθεν αγαπημένο παιδί των Γερμανικών Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και ταλαντούχος πολιτικός απόγονος του Γιόσκα Φίσερ, ο Özdemir θεωρείται ένας «hardcore-ρεαλιστής» απαλλαγμένος από «ιδεολογικά βαρίδια» , που δεν εμφανίζει χαρακτηριστικά διανοούμενου στυλ Φίσερ ή Κον Μπεντίτ. Πολύ συχνά γίνεται το «κόκκινο πανί» για τη μειοψηφική «αριστερή» πτέρυγα του κόμματός του αλλά και σύμβολο και ελπίδα των ρεαλιστών του κόμματός του για επιστροφή στην εξουσία. Η μόνη παραφωνία στην μέχρι τώρα λαμπρή πολιτική καριέρα του Özdemir ήταν ένα οικονομικό σκάνδαλο (δάνειο με πολύ ευνοϊκούς όρους) και η παράνομη χρήση ηλεκτρονικών διευθύνσεων που ανήκαν στο κράτος («Flugmeilen-Affäre»), που του στοίχισαν την κοινοβουλευτική έδρα. Τελικά όμως αυτά δεν ήταν αρκετά για να του στοιχίσουν και την αναρρίχηση του στην ηγεσία των Πρασίνων ή την εκλογή του στην Ευρωβουλή το 2004.
Το 2003, ένα χρόνο μετά το σκάνδαλο, συμμετείχε, ως «Transatlantic Fellow» με υποτροφία του Heinrich-Boel Institut στο αμερικανικό Think Tank «German Marshall Fund of the US», Washington DC. Εκεί ασχολήθηκε επισταμένως με τις διατλαντικές σχέσεις και με την πολιτική αυτό-οργάνωση εθνικών μειονοτήτων στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη . Το πρώτο του ταξίδι στις ΗΠΑ το έκανε παλιότερα, ως βουλευτής των Πρασίνων, όπου και γνώρισε πολλούς «αμερικανούς φίλους» με τους οποίους διατηρεί άριστες σχέσεις ακόμη και σήμερα. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε ανακηρυχτεί από το World Economic Forum σε «Global Leader for Tomorrow», σε «αναγνώριση των κοινωνικών του αγώνων». Το 1997 ο ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερο Βερολίνο» τον ανακήρυξε «άνθρωπο-Multikulti» της χρονιάς, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα παρέλαβε το βραβείο «Civis Media» και το μετάλλιο «Theodor-Heuss» για την «πολιτική ενσωμάτωσης που ακολουθεί και για τους αγώνες του για μια συμβίωση Γερμανών και μεταναστών χωρίς προκαταλήψεις». Ο Özdemir είναι επίσης ιδρυτικό μέλος της «European Council on Foreign Relations» (ECFR). Τελευταία εξέδωσε και ένα βιβλίο με τον τίτλο «Η Τουρκία. Πολιτική. Θρησκεία. Πολιτισμός» με την ελπίδα ότι «οι σημερινοί Τούρκοι και Κούρδοι αλλοδαποί θα γίνουν καλοί Γερμανοί και παράλληλα θα έχουν μια εντελώς φυσιολογική σχέση με την πατρίδα των προγόνων τους» .
Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως δεν είναι μόνο οι οικολογικές ευαισθησίες, τα πολυπολιτισμικά νεφελώματα και τα μειονοτικά ενδιαφέροντα του Özdemir, που κάποιοι στο κόμμα του τον αναγόρευσαν σε «Πράσινο Ομπάμα» , αλλά και η πιθανότητα να τον δούμε κάποτε και υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας, στο δρόμο που χάραξε ο μέντοράς το Φίσερ. Τι πρεσβεύει όμως ο Özdemir σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής –και μαζί του το κόμμα των Γερμανών Πρασίνων– και γιατί οι θέσεις και η επιχειρηματολογία του στην εξωτερική πολιτική είναι παραπλήσιες ή και ταυτόσημες με αυτές Τούρκων και Αμερικανών αξιωματούχων; Για το λόγου του αληθές σταχυολογούμε τρεις από τις πρόσφατες απόψεις του, ελληνικού ενδιαφέροντος :
· «Η Τουρκία απέδειξε με τις εντατικές της προσπάθειες στα ζητήματα της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου ότι αποτελεί έναν απαραίτητο έταιρο για την αποτροπή συρράξεων και εξεύρεση λύσης στην περιοχή. Είναι καλύτερα για τις χώρες της Ε. Ε. να έχουν τη χώρα αυτή μαζί τους αντί να την αφήσουν εκτός Ε.Ε. με κίνδυνο να στραφούν στην Ρωσία ή το Ιράν. Η ισχυροποίηση της δημοκρατίας και των μεταρρυθμιστών στην Τουρκία είναι δυνατή με μια ξεκάθαρη προοπτική ένταξης στην Ε.Ε.» . Προτείνει μάλιστα «να μην επιτραπεί σε αυτούς, εντός και εκτός της Τουρκίας, που είναι αντίθετοι με την μελλοντική είσοδο της χώρας στην Ε.Ε. να τους δοθεί ευκαιρία για να ερμηνεύουν λανθασμένα τη σχέση μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας» . Δεν είναι τυχαίο ότι πάντοτε συνδέει την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη τόσο με το Κουρδικό: «Μια διαρκής λύση του κουρδικού ζητήματος πρέπει επιτέλους να βρεθεί στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής και ευρωπαϊκής Τουρκίας» , όσο και με το Κυπριακό:«Οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για όσα κεφάλαια έχουν παγώσει εξαιτίας του κυπριακού ζητήματος πρέπει να ξαναρχίσουν. Πρέπει να χαιρετήσουμε τις διαπραγματεύσεις που γίνονται στο νησί, όμως η Ε.Ε. δεν πρέπει να παραμείνει θεατής. Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει μετά από τις ευρωεκλογές να εκπροσωπούνται στο Ευρωκοινοβούλιο με δύο βουλευτές».
· «Σε νομικό επίπεδο η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να ανοίξει τα λιμάνια της για τον Κυπριακό Νότο. Όμως αυτό είναι η μισή αλήθεια που κάποιοι ευχαρίστως την πουλούν για ολόκληρη. Και επιτέλους ήταν οι Τουρκοκύπριοι που το 2004 ψήφισαν υπέρ του Σχεδίου Ανάν που προέβλεπε την επανένωση της Κύπρου, όταν οι Ελληνοκύπριοι την απέρριπταν. Οι τελευταίοι ανταμείφθηκαν αμέσως με το να γίνουν μέλη της Ε.Ε. και ταυτόχρονα λόγω του βέτο δικαστές για τις ευρωπαϊκές βλέψεις της Τουρκίας. Απεναντίας οι Τουρκοκύπριοι αναμένουν ακόμη την άρση της απομόνωσής τους που αποφάσισε το Συμβούλιο», αφού η Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή ο Νότος, συνεχίζει να μπλοκάρει το απευθείας εμπόριο και την οικονομική βοήθεια που αποφασίστηκε ήδη από το 2004»·
«Οι διατλαντικές σχέσεις είναι σπουδαίες και γι αυτό πρέπει να ενισχυθούν» . Καθαρά αντιρωσικές και αντ-ιρανικές είναι και οι θέσεις του για τα τεκταινόμενα στην γεωπολιτική σκακιέρα της Κεντρικής Ασίας και βέβαια δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορήσει την Κίνα για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων . Πολύ πιο φιλοατλαντιστής από πολλούς συντηρητικούς πολιτικούς δηλώνει ότι θεωρεί «εντελώς αδικαιολόγητη την ρωσική επέμβαση στον Καύκασο σε βάρος μιας νόμιμης και δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης» στην Τιφλίδα .
Μετά από τέτοιες δηλώσεις είναι να απορεί κανείς αν τελικά τα περί πολυπολιτισμού και περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων του «Πράσινου Ομπάμα» δεν είναι απλά ένα προπέτασμα καπνού και ο σημερινός πρόεδρος των Πρασίνων είναι απλά ένας άνθρωπος της Τουρκίας και των ΗΠΑ; Άραγε τι άποψη να έχουν τα μικρά αδελφάκια των Πρασίνων οι Έλληνες «Οικολόγοι-Πράσινοι» γι όλα αυτά, τώρα που όπως όλα δείχνουν πως σε λίγους μήνες θα βρεθούν μαζί στο Ευρωκοινοβούλιο

Βασίλης Στοϊλόπουλος