Είδα χθες σ’ ένα διαφημιστικό στην τηλεόραση έναν τραγουδιστή, φωνάρα και καταξιωμένο στο χώρο εδώ και δεκαετίες, (καλλιτέχνης με κεφαλαίο το Κάπα!) Τρόμαξα όμως να τον αναγνωρίσω, κι αν δεν ήταν η φωνή του, ακόμη θα ψαχνόμουνα! Photoshop? Μπα! Έβγαζε μάτι πως επρόκειτο περί «αισθητικής παρεμβάσεως».
Έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να εμφανίζονται αίφνης στο «γυαλί» διάφοροι από το χώρο του θεάματος (γενικώς) και του ακροάματος, (κάποτε και κανένας πολιτικούλης), και να μας βγαίνει η πίστη ανάποδα μέχρι να τους αναγνωρίσουμε.
Ουδείς ψόγος! Αυτού του είδους οι αισθητικές παρεμβάσεις που αποσκοπούν στην απάλυνση των σημαδιών του χρόνου που περνάει από πάνω μας τείνουν να γίνουν κοινός τόπος, και σε λίγο καιρό θα μας κάνουν τόση εντύπωση, όση και το κορακί μαλλί μιας κυρίας που έχει «πατήσει» τα εξήντα. Ίσως κι εγώ, αν μου περίσσευαν, να πήγαινα να μου μαζέψουν μερικούς πλισέδες. Θέλω να πιστεύω πως δεν θα το αποτολμούσα, όμως ποτέ δεν ξέρεις… Το θέμα είναι να μπορείς, και να επιλέγεις να μην το κάνεις, γιατί αλλιώς… πέφτουμε στην περίπτωση της αλεπούς και των κρεμασταριών.
Έστω κι έτσι όμως, σκέπτομαι πως αυτού του είδους οι αισθητικές «διορθώσεις» θα πρέπει πάντα να είναι σε κάποια συνάρτηση με την πραγματική ηλικία αυτού ή αυτής που τις κάνει, γιατί, τράβα από εδώ, τσίτωσε από εκεί, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μοιάζουν λιγότερο ξανανιωμένοι, και περισσότερο με κέρινα ομοιώματα στην καλύτερη περίπτωση, ή με πασχαλινά αβγά στη χειρότερη.
Α. Μιαούλης
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008
Nip/Tuck ή Παν Μέτρον Άριστον
