Οι θύτες...

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία." (Ισοκράτης)

Τιθασεύω τις πρώτες σκέψεις μου και δεν γράφω εν θερμώ. Περιμένω την εκτόνωση. Η οσμή του καμένου πλαστικού και η αποπνιχτική ατμόσφαιρα από τα χημικά κατασταλτικά είναι ακόμα διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Μοιάζει να ποτίζει πια τα ίδια τα πνεύματα.. Μια φίλη με καλωσορίζει, στέλνοντας μου ένα μήνυμα στο κινητό:

"Είσαι λυπημένος! Λείπεις καιρό. Αν ζούσες εδώ, θα τα έβλεπες πιο ψυχρά γιατί θα ήξερες ότι αυτή θα ήταν η κατάληξη..έβραζαν όλα.". Δε λείπω τόσο καιρό. Δε μπορώ να τα δω ψυχρά. Ένα αμούστακο παιδί στο λάθος μέρος, την λάθος ώρα. Ένας άνθρωπος, προφανώς ανεκπαίδευτος, δίχως ιδέα για το θάνατο που φορά στη ζώνη του. Από εκεί και πέρα, το χάος. Ένα χάος που δεν μοιάζει με εκείνο του σύμπαντος. Αυτό το χάος έχει ιθύνοντες, έχει αρχή, έχει τύπους να αναλυθεί. Οι προσεγγίσεις ποικίλλουν και εν μέρει διχάζουν. Πλέον, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς βαρβάρους. Τότε ο Ισοκράτης, μετά ο Καβάφης. Τώρα, μιλούν οι πάντες..εκμεταλλευτές πολιτευόμενοι, ανίκανοι πολιτικάντηδες, ξυπασμένοι πανεπιστημιακοί, υποκρινόμενοι δημοσιογραφίσκοι. Οι λόγιοι της εποχής σιωπούν. Οι σοφοί απουσιάζουν. Οι άνθρωποι της τέχνης χελωνίζουν. Άραγε, υπάρχουν..; Αντ' αυτών, παντού εκμεταλλευτές ενός παιδικού σκηνώματος. Ο Αλέξης δεν δολοφονήθηκε. Συνεχίζεται να δολοφονείται. Αρχικά, από έναν άρρωστο ένστολο άνανδρο, κατόπιν από δήθεν αναρχικούς και αντιεξουσιαστές. Από εκείνους που δεν έμαθαν ποτέ ότι οι μεγαλύτεροι θεωρητικοί της αναρχίας εκφράζονταν μέσα από φυλακές και ο χώρος του κελιού τούς ήταν αρκετός για να δηλώσουν την αντίρρηση και αντίστασή τους. Κατόπιν βεβηλώθηκε από τους γνωστούς αγνώστους, δημοσιογράφους και πολιτικούς. Από εκείνους, που αντί να σιωπούν, μιλούν για πόλεμο γενεών, φανατίζουν..Μάλλον, γιατί τα φαντάσματα των ενοχών τους τους πνίγουν. Από εκείνους που καπελώνουν και καπηλεύονται τις μαζικές διαμαρτυρίες των μαθητών με τους έντονους συμβολισμούς (μαύρες μπλούζες και λουλούδια στα ΜΑΤ), θυμίζοντας τον Χέγκελ. "Το κακό ενοικεί (επίσης) στο ίδιο το αθώο βλέμμα που αντιλαμβάνεται παντού τριγύρω του κακό." .


Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης