Το όνομα...

Σύμφωνα με το έγκριτο περιοδικό Times, πρόσωπο της χρονιάς ανακηρύσσεται ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαρακ Ομπαμα, γεγονός μάλλον αναπόφευκτο. Στην ελληνική πολυθεματική ειδησεογραφία, το όνομα που σίγουρα χρίζει βραβείου πολυεμφανιζόμενου μικρού ονόματος για τη χρονιά που φεύγει, είναι ο «Αλέξης».
Από τον μικρό Alex, που για καιρό τώρα η μυστηριώδης εξαφάνισή του στη Βέροια απασχολεί τα ΜΜΕ, στο δεκαπενταχρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο, που η απώλειά του έτυχε παγκόσμιας προσοχής και ο θάνατός του, εκτός από διαστάσεις και τιμές ήρωα, αποτέλεσε κίνητρο για την εκδήλωση προσωπικών προβλημάτων, αφορμή για κοινωνική διαμαρτυρία χωρίς ταυτότητα και έκφραση άγριων ενστίκτων. Δεν θα σταθώ στους μικρούς Αλέξηδες, ούτε στις στάσεις των μητέρων τους, που διακρίνονται από ένα κοινό χαρακτηριστικό: την επιθυμία του σεβασμού του βουβού τους πόνου.

Ομολογώ ότι η κίνηση της μητέρας του δεκαπεντάχρονου κατά συρροήν «δολοφονημένου» Αλέξη, να αποδεχτεί την κήδευση του γιου της με δημοτική δαπάνη, με ενόχλησε. Όχι φυσικά γιατί ένας δήμος με έξοδά του κήδεψε έναν αδικοχαμένο δημότη του, αλλά για τον συμβολισμό της πράξης αυτής. Ένας πρώην ένστολος –ναύαρχος- νυν showman, ο δήμαρχος Π. Φαλήρου, κ. Χατζηδάκης, σε πρώτο τηλεοπτικό χρόνο δίνει λεπτομέρειες για την αποπληρωμή της επικήδειας τελετής. Επεξηγώ τον συλλογισμό μου, αν και θεωρώ ότι καταλάβατε την σκέψη μου. Ένας πρώην ένστολος, «θάβει» ένα «δολοφονημένο» τέκνο από το όπλο ενός ένστολου. Δεν συνεχίζω την ανάλυση. Θυμάμαι τα λόγια της μητέρας μου για την μάνα που πονά και δεν συλλογιέται καθαρά όταν χάνει το σπλάχνο της.
Ο επόμενος Αλέξης είναι ο κατά πολλούς έγκριτος ποινικολόγος, κ. Κούγιας, που στη δύση της ένδοξης καριέρας του, με ένα επικοινωνιακό κρεσέντο και με πρόσχημα την υπεράσπιση της θέμιδος, θρέφει τις τελευταίες άδειες γέμες της ματαιοδοξίας του. Καθοδηγείται από μια εκκεντρικότητα που φθάνει στα όρια της υπερβολής, εξαιτίας της τεράστιας ανάγκης του να ξεχωρίσει με κάθε τρόπο. Μετά την επικείμενη οριστική διαγραφή του από τον δικηγορικό σύλλογο, μένει να δούμε τι καριέρα θα ακολουθήσει και αν θα έχει την ίδια επιτυχία. Πιο πιθανή, αυτή του επαγγελματία αθλητικού μεγαλοπαράγοντα.

Ένας άλλος Αλέξης, που θέτει υποψηφιότητα χάριν και μόνο του μικρού του ονόματος είναι ο κ. Τσίπρας. Έχοντας αφιερώσει αρκετές γραμμές για το σχολιασμό των δηλώσεων και των κινήσεων του, θεωρώ ότι κάθε επιπλέον σειρά ντύνει την πολιτική του γύμνια. Μια γύμνια που μεταδίδεται όπως η χολέρα στη Ζιμπάμπουε και μολύνει το σύνολο των πολιτικών.
Για έναν άλλο, μη αμόλυντο χώρο, αυτόν της εκκλησίας και πιο συγκεκριμένα για τον εκλιπόντα Αρχιεπίσκοπο της Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας, Αλέξιο, η έγκριτη αγγλική εφημερίδα γράφει ότι ο ανώτερος κληρικός της χριστιανοσύνης ήταν πράκτορας της KGB (βλ.π. σχ. http://www.guardian.co.uk/world/1999/feb/12/1 ). Ίσως, αυτό δίνει τροφή σε όσους διαβλέπουν ξένες δυνάμεις και κατασκόπους πίσω από την περίπτωση Εφραίμ.
Πριν την καταληκτική τελεία του κειμένου αυτού, οφείλω να κάνω ένα σχόλιο για τη συνοδευτική φωτογραφία. Είναι του γνωστού και ταλαντούχου φωτογράφου Alex Webb και αξίζει να την παρατηρήσετε, να την συνδέσετε με το σήμερα και να προβληματιστείτε.



Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης