Μύθος του Σπηλαίου της Βουλής..

Φαντάσου ένα μακρύ διάδρομο που καταλήγει σε ένα μεγάλο, κατασκότεινο υπόγειο κατοικητήριο. Εκεί μέσα βρίσκονται αλυσοδεμένοι άνθρωποι πολλοί, σε αλλεπάλληλες σειρές, που κοιτούν μόνο μπροστά, τον τοίχο της σπηλιάς. Σημείωσε, ότι αυτοί οι δεσμώτες...
δεν μπορούν να κοιτάξουν αριστερά, δεξιά και πίσω. Ούτε τους εαυτούς τους δεν μπορούν να δουν. Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκονται σ’ όλη τους τη ζωή... Έρμαια των primitive ενστίκτων τους, κατακυριευμένοι από μικρο ή μεγαλο-κομπλεξισμούς, πάσχοντες από φαλοκρατία και σολιψισμό. Μια ακατάσχετη εξουσιομανία που θρέφει το λιμασμένο Εγώ τους. Μεθυσμένοι από άκρατη αγαμία που τους παροτρύνει να κινούνται παρορμητικά, χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες και χωρίς να βρίσκουν τρόπο να την ιάνουν. Χωρίς να υπολογίζουν την ασυνέπεια στο κοινωνικό status τους. Εκδίδουν κάρτες και τις μοιράζουν όταν βολτάρουν στη Βαλαωρίτου σε αιθέριες υπάρξεις, που αναζητούν αποκατάσταση. Τάζουν, αλλά δεν γοητεύουν.. Η ασχήμια του προσώπου τους έρχεται να γίνει πιο αποκρουστική με τη προσθήκη του γλοιώδους. Άνθρωποι φυλακισμένοι στα σώματά τους, μέσα στις παραισθήσεις, τις ψευδιασθήσεις και τις αυταπάτες. Κονδύλια καταναλώνονται σε πούρα και βίζιτες. Η άσκηση πολιτικής δεν έρχεται δεύτερη, κατέρχεται έσχατη. Πίσω από τις πλάτες τους, περνοδιαβαίνουν με ταχύτητα άνθρωποι «θαυματοποιοί» (εξουσιαστές) που μεταφέρουν, κρατώντας πάνω στα κεφάλια τους, διάφορα αντικείμενα, των οποίων μόνο τις σκιές βλέπουν οι δεσμώτες να προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς κι ακούν την ηχώ από τις φωνές τους. Οι εξουσιαστές, γνώστες των σκανδάλων τους, τους κρατούν υποχείρια. Τους καθηλώνουν. Μαθαίνουν από κοινού, τις εισόδους των ανακριτών –παρά τα πολλά γράμματα της αλφαβήτου- και μπαινοβγαίνουν πιο συχνά και από τον οίκο τους.
Από την αλληγορία του κεφάλαιου 7 της «Πολιτείας» του Πλάτωνα (-380 π.Χ. ή 2385 χρόνια πριν) στο σημερινό βίο και πολιτεία της Βουλής των Αντιπροσώπων. Πριν τους καταδικάσεις, αναλογίσου κατά πόσο βλέπεις σε εκείνους τον εαυτό σου, κυρίως στο ενδεχόμενο να βρισκόσουν εσύ στη θέση τους και στο έδρανό τους..


Tου Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη