ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Σήμερα το πρωί, στο καινούργιο μου blackberry, το οποίο συνδέεται και με το facebook, έλαβα ένα μήνυμα από φίλο, όπου ρωτούσε εάν όντως σήμερα είναι η γιορτή του πατέρα. Την τεχνολογία μου μέσα. Πτοήθηκα. Πτοήθηκα γιατί είμαι πατέρας και δεν γιορτάζω...
Είμαι πατέρας και δεν μπορώ να χαρώ την αγκαλιά των παιδιών μου.
Δεν είμαι ναυτικός. Δεν είμαι μετανάστης. Η εργασία μου δεν απαιτεί τακτικά και μακρόχρονα ταξίδια. Δεν είμαι επίσης εσώκλειστος ή έγκλειστος. Ούτε τα παιδιά μου είναι εσώκλειστα. Επίσης δεν σπουδάζουν στο εξωτερικό. Άλλωστε ο μικρός μου είναι 4 ετών και ο μεγάλος μου 9. Είμαι απλά χωρισμένος πατέρας. (για φαντάσου πως αλλάζουν οι καιροί. "χωρισμένος πατέρας") Η στάση της μητέρας των παιδιών έχει καταλήξει την κατάσταση εδώ. Η στάση της πρώην συζύγου εάν το προτιμάτε. Το μένος της και η εμμονή της στο να αποκόψει οποιαδήποτε σχέση ή επικοινωνία, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο και τρόπο, τα τελευταία δύο έτη, με έχει φέρει σε θέση να μη μπορώ να δω τα παιδιά μου.
Θα αναρωτιέστε. Εκκρεμεί κάποια δικαστική απόφαση εναντίον μου; Όχι. Καμία. Ωστόσο εάν διανοηθώ να πάω να δω τα παιδιά μου, θα υπάρχει η απειλή της μήνυσης και της αστυνομίας (ναι, ναι, καλά ακούτε. Κάνει μηνύσεις ίσα-ίσα για να με βάλουν στο αυτόφωρο και την επόμενη ημέρα τις αποσύρει. Ακόμη-ακόμη έχει φθάσει στο σημείο να ζητήσει να μεταφερθούμε ΜΑΖΙ με τα παιδιά με περιπολικό στο αστυνομικό τμήμα), θα υπάρξει την επ' αύριο ψυχολογική πίεση στα παιδιά (και αυτό σας κάνει εντύπωση; Εάν ακούσετε ότι έχει κλείσει τον μεγάλο μου γιο στο wc όταν ζήτησε να με πάρει τηλέφωνο τι θα πείτε; Επίσης εάν σας πω ότι αποκαλεί το μικρό μου γιο κόπανο κάθε φορά που με ζητάει πως θα σας φανεί;), θα ακολουθήσουν απειλητικά τηλέφωνα στο σπίτι μου και την εργασία μου και θα καθυβριστώ σε κάθε γνωστό και άγνωστο. Έτσι λοιπόν πώς να γιορτάσω; Πώς να χαρώ τους δύο μου αγγέλους; Δικαίως θα αναρωτηθείτε: εάν όντως είναι αυτή η κατάσταση - που στην πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη, αλλά πώς να την περιγράψω σε όλο της το μεγαλείο σε λίγες γραμμές; - γιατί δεν κάνω κάτι;
Αναλογιστείτε ποιες είναι οι επιλογές μου. Δικαιοσύνη. Δικαστήριο. Σωστά; Το έκανα. Πήγα σε δικαστήριο να ζητήσω να μου αποδώσουν το αυτονόητο. Το δικαίωμά μου να είμαι πατέρας. Εις μάτην. Ενώ το δικαστήριο αναγνωρίζει ότι τα περιστατικά είναι πραγματικά (υπάρχουν τουλάχιστον εννέα καταγεγραμμένα περιστατικά), αναγνωρίζει ότι αληθεύει η παρακώλυση της επικοινωνίας μου από τη μητέρα και τη γιαγιά των παιδιών, αναγνωρίζει ότι έχω δεχθεί απειλή κατά ζωής από τον αδερφό της μητέρας των παιδιών, αναγνωρίζει ότι οι πράξεις της μητέρας διακινδυνεύουν την ψυχική ισορροπία των παιδιών, ωστόσο. δεν κάνει δεκτό το αίτημά μου γιατί είναι . μεμονωμένα περιστατικά (!!!) Ασφαλώς θα αναρωτηθείτε εάν καταβάλω τακτικά και προγραμματισμένα την μηνιαία συμφωνημένη διατροφή (σημειώνω ότι το ύψος της διατροφής είναι συμφωνημένο και επικυρωμένο από δικαστήριο και δεν έχει επιδικαστεί εις βάρος μου και επίσης είναι κατά πολύ υψηλότερο από αυτό που θα "έβγαζε" ένα οποιοδήποτε δικαστήριο αντιδικίας) Ασφαλώς και την καταβάλω όπως ακριβώς έχει συμφωνηθεί με τη μητέρα των παιδιών.
Τότε τι; Τίποτα. Τίποτα πέρα από το προσωπικό μένος της πρώην συζύγου προς το πρόσωπό μου. Τίποτα εκτός από το τυφλό μίσος και την αχαλίνωτη επιθυμίας της για να με εκδικηθεί επί προσωπικού. Τίποτα περισσότερο από το να δημιουργήσει εντυπώσεις σε περίγυρο και πάνω από όλα στα παιδιά, ότι δεν είμαι "καλός πατέρας". Μόνο ο καλός σύζυγος είναι καλός πατέρας; Όταν πάψει να είναι σύζυγος παύει να είναι και καλός πατέρας; Και ποιος το κρίνει αυτό; Τα παιδιά ερωτήθηκαν ποτέ για αυτό; Ερωτήθηκαν για το εάν αγαπάνε και χρειάζονται να αγαπιούνται και από τη μητέρα τους και από τον πατέρα τους; Μία ασθενής συμπεριφορά πως αντιμετωπίζεται; Σίγουρα όχι δια της δικαστικής οδού. Δια της τελευταίας, μόνο οικονομικές απώλειες θα υπάρξουν, ψυχική φθορά, ατέρμονες δίκες επί εφέσεων και δύο παιδιά που θα τραβιούνται σε ακροαματικές διαδικασίες για να καταγγείλουν τον ένα ή τον άλλο τους γονέα. Οικογενειακό δικαστήριο; Ούτε σαν έννοια υπάρχει στην χώρα που ζούμε. Οι εισαγγελείς ούτε που γνωρίζουν περί παιδοψυχολογίας ούτε και που τους ενδιαφέρει να μάθουν. Οι δικαστές; Θα πρέπει να εύχεσαι να πέσεις σε άνδρα δικαστή για να έχεις κάποιες μικρές ελπίδες. Και είναι λογική αυτή; Το δίκαιο των παιδιών έχει φύλο; Μία λύση είναι να απευθυνθείς σε κάθε λογής σύλλογο πονεμένων πατεράδων (μη γελάτε.κατέληξα να απευθυνθώ κι εκεί για βοήθεια). Όπου όμως κρύβονται εθνικιστικά και φαλλοκρατικά ελατήρια. Μπαίνεις μέσα, σε υποδέχονται με χαμόγελο και όταν εξηγείς το θέμα που έχεις με τα παιδιά σου, αρχίζουν οι ύβρεις - γενικευμένες και προς οποιαδήποτε κατεύθυνση - κατά οτιδήποτε, γένους θηλυκού. Συνδρομή από γυναικεία οργάνωση; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Ας μη ξεχνάμε τη στάση γυναικείων οργανώσεων κατά τη σύνταξη νομοσχεδίου για την κοινή επιμέλεια των παιδιών. Μόνο που δεν φάγανε ζωντανό τον υπουργό. Θεωρούν ότι η επιμέλεια των παιδιών είναι δεδομένη ΜΟΝΟ για τη γυναίκα και τα παιδιά κτήματα δικά τους, που τα οργώνουν όπως θέλουν και αλλάζουν τις καλλιέργειες κατά το δοκούν. Εάν το πραγματικό μέλημά τους ήταν τα παιδιά και ΜΟΝΟ τα παιδιά, γιατί να θέλουν να έχουν αποκλειστικά οι γυναίκες την επιμέλεια;
Άλλες εναλλακτικές. ψυχολόγοι, παιδοψυχολόγοι κτλ. Δεν μπορείς να απευθυνθείς εκεί εάν δεν υπάρχει εισαγγελική εντολή. Και γιατί δεν παίρνεις εισαγγελική εντολή; Γιατί ο εισαγγελέας θα πρέπει να καλέσει τα παιδιά. Και για να δώσει εντολή ο εισαγγελέας τα παιδιά θα πρέπει να κατηγορήσουν τη μητέρα τους. Αυτό είναι το ζητούμενο; Να κατηγορηθεί η μητέρα ή ο πατέρας των παιδιών; Αυτός όμως είναι ο νόμος και η διαδικασία. Κι έτσι; Που καταλήγεις; Στο να απομακρύνεσαι αναγκαστικά. Γιατί δεν αντέχεις τα δικαστικά και λοιπά έξοδα. Γιατί δεν αντέχεις πλέον να καταρρακώνεσαι καθημερινά. Γιατί προτιμάς τα παιδιά σου να μη σε βλέπουν καθόλου, από το να σε βλέπουν και μετά να βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή. Γιατί δεν θες η παρουσία σου να αποτελεί τελικά πρόβλημα στην ζωή των παιδιών σου. Και το δίκαιο το δικό σου αλλά και των παιδιών; Θα το βρούμε σε κάποια άλλη χώρα. Σε κάποια άλλη ζωή. Ας ζήσουμε αυτή όπως την ορίζει ο κάθε διαταραγμένος - άνδρας ή γυναίκα, το φύλο δεν κάνει τη διαφορά - άνθρωπος. Εκμεταλλευόμενος ένα σύστημα που αδιαφορεί, νοσεί και εθελοτυφλεί. Εκμεταλλευόμενος "μη κερδοσκοπικές οργανώσεις" φαλλοκρατών και φεμινιστριών αντίστοιχα, που όμως έχουν το ίδιο μένος και υποκρισία με τον ίδιο.
Και η αγάπη που τρέφεις για αυτά τα παιδιά; Η αγάπη που τρέφουν αυτά τα παιδιά για εσένα; Την καταπίνουν και οι δύο. Και γίνεται δηλητήριο. Και αρχίζουν και πονούν. Και μετά συνηθίζουν τον πόνο. Και στη συνέχεια ο πόνος γίνεται συνήθεια. Η συνήθεια γίνεται πραγματικότητα και μεγαλώνουμε ανθρώπους που δεν αγαπούν και δεν αγαπιούνται. Και μετά απλά πεθαίνουν με ένα μαράζι που ξέχασαν στη πορεία της ζωής τους και το θυμήθηκαν στα στερνά. Και η ψυχή τους διαλύεται, μα είναι αργά.
Αργά για κάτι που δεν επέλεξαν. Μα τους επιβλήθηκε από έναν διαταραγμένο άνθρωπο. Που θέλει να διαταράξει και τους γύρω του. Και το καταφέρει με την αρωγή και την προθυμία του έρποντος κράτους, των φανατικών οργανώσεων, των δικαστών που μεροληπτούν και της κοινωνίας που ανέχεται λόγω καταβολών. Και τι θα γίνει με τα δικά μου παιδιά; Τα δικά μου παιδιά, και φέτος δεν θα μου πουν χρόνια πολλά.

Θοδωρής Πλοιαρχόπουλος