Γιατί φτάσαμε να συζητάμε μία «ανθρωπογενή» κλιματολογική μεταβολή και υπερθέρμανση του πλανήτη, όταν επιστήμονες δίνουν στοιχεία μίας ταυτόχρονης ανόδου της θερμοκρασίας των πλανητών σε ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα; Πως συμβαδίζουν οι «ειδήσεις», με το γεγονός πως η πλειοψηφία των επιστημόνων δεν συμφωνεί καν με την θεωρία του φαινομένου του θερμοκηπίου;
Γιατί έντεχνα γίνεται τόσος θόρυβος για ένα φαινόμενο, το οποίο κατά κύριο λόγο είναι φυσικό; Ποιοι προωθούν τα συμφέροντα τους μέσα από τέτοιου είδους καμπάνιες; Και γιατί η χειραγώγηση των πολιτών με όπλο την «κλιματολογική τρομοκρατία» είναι τόσο «χρήσιμη»;
Μια καλοστημένη πολυδιάστατη επιχείρηση με κύριο προϊόν της την «προστασία του περιβάλλοντος» έχει πλασαριστεί πλέον στην αγορά και αρκετοί επιτήδειοι εκμεταλλεύονται τη συνείδηση των πολιτών, που πραγματικά θέλουν να δουν να γίνετε κάτι για την προστασία του…
Έγινε μόδα και ξαφνικά μεγάλες επιχειρήσεις και βιομηχανίες θέλουν να εμφανίζονται ως «πράσινες» ή ως προστάτες της φύσης. Ακόμη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, που αδυνατούσε να δώσει ένα κοινό στόχο στα κράτη-μέλη της τον βρήκε, ακολουθώντας τις μοντέρνες τάσεις, στην προστασία του περιβάλλοντος από το CO2. -Με τη συμβολή της Άνγκελα Μέρκελ φυσικά, η οποία δεν είχε διστάσει να προτείνει ακόμη και ταρίφα «καθαρού αέρα» σε εξοχικά θέρετρα-…
Πολιτικοί, σύλλογοι, αλλά και Οργανώσεις όπως η Greenpeace, προωθούν με υπερβάλλοντα ζήλο καμπάνιες για την προστασία του περιβάλλοντος και τον περιορισμό του CO2, δίχως να δείχνουν όμως σοβαρή διάθεση να «αγγίξουν» τους βασικούς ενόχους-μολυντές του περιβάλλοντος, μεταφέροντας στο κοινό ένα ανάμεικτο αίσθημα ενοχών, ανασφάλειας και φόβου. Ο πολίτης καλείται να μειώσει την κατανάλωση ενέργειας, να μειώσει τα ταξίδια και τις μετακινήσεις του, να μειώσει την κατανάλωση ζεστού νερού, να μην αφήσει τις ηλεκτρικές συσκευές στο "stand by" και φυσικά να αγοράσει νέα προϊόντα, τα οποία διαφημίζονται ως «πράσινα»…
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται το βιβλίο και η ταινία «Μια άβολη αλήθεια» του Al Gore. Ειλικρινά ένιωσα ένα τεράστιο κενό, όταν διαπίστωσα πως πέρα από «περικοπές» δεν είχε τίποτε περισσότερο να προτείνει ως λύση. Όλη η προσοχή του είναι στραμμένη στον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας: τον απλό πολίτη.
Γιατί έντεχνα γίνεται τόσος θόρυβος για ένα φαινόμενο, το οποίο κατά κύριο λόγο είναι φυσικό; Ποιοι προωθούν τα συμφέροντα τους μέσα από τέτοιου είδους καμπάνιες; Και γιατί η χειραγώγηση των πολιτών με όπλο την «κλιματολογική τρομοκρατία» είναι τόσο «χρήσιμη»;
Μια καλοστημένη πολυδιάστατη επιχείρηση με κύριο προϊόν της την «προστασία του περιβάλλοντος» έχει πλασαριστεί πλέον στην αγορά και αρκετοί επιτήδειοι εκμεταλλεύονται τη συνείδηση των πολιτών, που πραγματικά θέλουν να δουν να γίνετε κάτι για την προστασία του…
Έγινε μόδα και ξαφνικά μεγάλες επιχειρήσεις και βιομηχανίες θέλουν να εμφανίζονται ως «πράσινες» ή ως προστάτες της φύσης. Ακόμη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, που αδυνατούσε να δώσει ένα κοινό στόχο στα κράτη-μέλη της τον βρήκε, ακολουθώντας τις μοντέρνες τάσεις, στην προστασία του περιβάλλοντος από το CO2. -Με τη συμβολή της Άνγκελα Μέρκελ φυσικά, η οποία δεν είχε διστάσει να προτείνει ακόμη και ταρίφα «καθαρού αέρα» σε εξοχικά θέρετρα-…
Πολιτικοί, σύλλογοι, αλλά και Οργανώσεις όπως η Greenpeace, προωθούν με υπερβάλλοντα ζήλο καμπάνιες για την προστασία του περιβάλλοντος και τον περιορισμό του CO2, δίχως να δείχνουν όμως σοβαρή διάθεση να «αγγίξουν» τους βασικούς ενόχους-μολυντές του περιβάλλοντος, μεταφέροντας στο κοινό ένα ανάμεικτο αίσθημα ενοχών, ανασφάλειας και φόβου. Ο πολίτης καλείται να μειώσει την κατανάλωση ενέργειας, να μειώσει τα ταξίδια και τις μετακινήσεις του, να μειώσει την κατανάλωση ζεστού νερού, να μην αφήσει τις ηλεκτρικές συσκευές στο "stand by" και φυσικά να αγοράσει νέα προϊόντα, τα οποία διαφημίζονται ως «πράσινα»…
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται το βιβλίο και η ταινία «Μια άβολη αλήθεια» του Al Gore. Ειλικρινά ένιωσα ένα τεράστιο κενό, όταν διαπίστωσα πως πέρα από «περικοπές» δεν είχε τίποτε περισσότερο να προτείνει ως λύση. Όλη η προσοχή του είναι στραμμένη στον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας: τον απλό πολίτη.
Αλίκη Στεφάνου
