Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της

Είμαι απόφοιτη Ελληνικού Πανεπιστημίου με δύο μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και υποψήφια διδάκτορας πανεπιστημίου επίσης του εξωτερικού.
Για να κάνω το μεταπτυχιακό μου στην Ελλάδα, στο μοναδικό πανεπιστήμιο που το προσέφερε, έπρεπε να δώσω εξετάσεις το Νοέμβριο, αν ήμουν τυχερή και περνούσα, το Γενάρη ξεκινούσαν τα μαθήματα.
Θα ολοκλήρωνα τις σπουδές μου μετά από…..δεν είναι σίγουρο μετά από πόσα χρόνια, καθώς σπάνια ολοκληρώνονται στον προβλεπόμενο χρόνο.
Αντίθετα, στο εξωτερικό 17 Σεπτεμβρίου ξεκίνησα και την επόμενη χρονιά 1 Οκτωβρίου παρέδωσα τη διπλωματική μου.
Όσον αφορά το διδακτορικό….Επιθυμούσα επίσης να το κάνω στην Ελλάδα. Μάλιστα, κατείχα τη σχετική βιβλιογραφία που υπάρχει (ελληνόγλωσση και μη) πάνω στο θέμα. Χρειαζόταν κάποιος καθηγητής ως επιβλέπων. Αλλά όλοι οι καθηγητές στους οποίους απευθύνθηκα ήταν πάρα πολύ απασχολημένοι για να με αναλάβουν!
Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα, πώς γίνεται ένας καθηγητής ο οποίος για πολλά χρόνια δεν έχει ερευνητική δραστηριότητα, δεν έχει δημοσιεύσεις, δεν έχει διδακτορικές διατριβές να επιβλέπει, μόνο διδακτικά καθήκοντα έχει, πώς γίνεται να έχει τόσο πολλή δουλειά; Στο εξωτερικό, πέρα από τη διδασκαλία πρέπει να έχουν και ερευνητικό έργο για να μπορέσουν να παραμείνουν στη θέση τους.
Κατέληξα στο εξωτερικό πάλι!
Τελικά η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.