Ο εξολοθρευτής

Τον κ. Δαϊλάκη τον είχα παρακολουθήσει σε κάτι μεταμεσονύχτιες εκφορές των απόψεων του στις εκπομπές του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Πλην αυτών και καθώς είναι εκλεγμένος σ' έναν νομό με τον οποίο δεν έχω ιδιαίτερες επαφές, δεν τον γνώριζα. Ως πρόσωπο των ημερών, στη προσπάθειά μου να μάθω κάτι παραπάνω γι' αυτόν και προσπαθώντας να ψυχογραφήσω τις κινήσεις του, ενημερώθηκα για την πολιτική του πορεία μέσω διαδικτυακών μηχανών αναζήτησης. Οι φωτογραφίες που έχει στην ιστοσελίδα του με πείθουν για την «καραμανλίτιδα» από την οποία πάσχει, αλλά καταδεικνύουν ακόμα ένα πρότυπο και μία αγάπη του δραμινού βουλευτή. Το μόνο αναγνωρίσιμο πρόσωπο -πλην του Καραμανλή- στις φωτογραφίες που κοσμούν το διαδικτυακό χώρο του, είναι αυτό του Άρνολντ Άλοις Σβαρτσενέγκερ. Το γεγονός αυτό, μου έλυσε διάφορες απορίες για τον ψυχισμό του προστάτη-επαναστάτη πολιτικού και πρώην τραπεζικού υπάλληλου στην αμαρτωλή τράπεζα Κρήτης. Μια πιο προσεχτική ματιά στους δύο βίους, αναδεικνύουν μια ευφάνταστη παραλληλία.

Ένας λίαν εκλεπτυσμένος γίγαντας εμφανίζεται στην τηλεοπτική σειρά «Οι δρόμοι του Σαν Φραντσίσκο» ενώ αμέσως μετά, κάνει ένα πέρασμα από το «Μια σφαίρα, ένα αντίο» (1973). Η Λούσιλ Μπολ θα του προσφέρει δύο χρόνια αργότερα ένα ρόλο στην τηλεταινία «Happy Anniversary and Goodbye». Το ντεμπούτο όμως στον έναρθρο λόγο θα γίνει με το «Stay Hungry» (1976), μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γκέινς. Θα ακολουθήσουν οι σούπερ ήρωες και οι εισπράξεις εκατομμυρίων δολαρίων: «Κόναν ο Βάρβαρος», «Ο εξολοθρευτής», «Ο κυνηγός». Στο «Κόλιντερ ο μονομάχος» αποτυγχάνει παταγωδώς αλλά η «Ολική επαναφορά» τον επαναφέρει δυναμικά. Η δική του επαναφορά έχει ήδη επιτευχθεί και σύσσωμη η κινηματογραφική βιομηχανία υποδέχεται το νέο θηρίο της, που, ναι, τώρα μπορεί και μιλάει παρ' ότι ο Κλάιβ Τζέιμς τον είχε κάποτε περιγράψει ως «προφυλακτικό παραγεμισμένο με καρύδια». Οι συμμετοχές του στους «Διδύμους» (δίπλα στον Ντε Βίτο) και στον «Μπάτσο του θηριοτροφείου» αναδεικνύουν την ­ όποια ­ κωμική φλέβα του και ο Αρνι επαναπαύεται πλέον στην καρδιά ενός καλογυαλισμένου αμερικανικού ονείρου. Τώρα πια κανείς δεν τον σνομπάρει. Ακόμη και ο τέταρτος Μπάτμαν, ­ ο Τζορτζ Κλούνι, ­ τον αντιμετωπίζει ως ισότιμο αντίπαλο. ­ Άλλωστε ο Mr Freeze δηλώνει εκτός των άλλων και νομπελίστας.

Όλα αυτά έλαβαν χώρα στο λαμπερό κόσμο του Χόλυγουντ, μέχρι ο Σβαρτσενέγκερ να εκλεγεί κυβερνήτης της Καλιφόρνια. Στην εξίσου λαμπερή ελληνική πολιτική σκηνή, ένας λίαν ατημέλητος βουλευτής, αιώνια ταγμένος στον Καραμανλή, ωσάν αγαπητικός του, με στυλ μόνιμα μεθυσμένου, εμφανίζεται στο προσκήνιο και τραβά τα φώτα της δημοσιότητας μετά τη «μία σφαίρα, ένα αντίο» του. Λίγο μετά τα γενέθλια του προέδρου του και πρωθυπουργού και την επέτειο από την ενός χρόνου νέα διακυβέρνηση, αναφωνεί "Happy Anniversary and Goodbye". Εμφανής η επιτυχία του στο "Stay Drunken", παρουσιάζεται ως νέος «Εξολοθρευτής» των ζιζανίων από την αυλή του αγαπημένου του, ως «ο κυνηγός» των κακών συμβούλων του. Στο «Δαϊλάκης ο μονομάχος» αποτυγχάνει παταγωδώς και ζητά δημόσια συγνώμη. Η «ολική επαναφορά» του στο κόμμα αναμένεται τις επόμενες μέρες και μάλλον θα του προταθεί ο ρόλος του "Barman" σε American bar, ενώ σίγουρα θα μοιάζει με τρύπιο «προφυλακτικό παραγεμισμένο με καρύδια», όλοι θα τον σνομπάρουν, αλλά το ζητούμενο θα παραμένει. Αξίζει μια ολόκληρη χώρα, να άγεται και να φέρεται από ανθρώπους που επιδεικνύουν περισσή έλλειψη ικανοτήτων, αδυναμία αυτοκυριαρχίας και ενός ελάχιστου επιπέδου αξιοπρέπειας..;

Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης