Η άλλη πλευρά...

Την πρώτη φορά που μπήκα στο χειρουργείο είχα την αίσθηση ότι μπήκα σε χώρο ιερό. Τόσο μεγάλο ήταν το βάρος της ευθύνης που είχα σαστίσει. Δεν θυμάμαι τον ασθενή ή την επέμβαση, έχει μείνει μονάχα στο μυαλό μου μια σιωπή και η ανοιχτή η σάρκα μυστικά παραδωμένη με όρκο απαράβατο στα χέρια μας και κάπου εκεί γύρω ο Θεός να ορίζει την μοίρα του ανθρώπου. Πέρασαν πολλά χρόνια και ποτέ δεν έπαψα να αισθάνομαι το δέος και την σημασία της πρώτης φοράς. Κι όχι μονάχα αυτό, μα έπεισα τον εαυτό μου πως στα χέρια μου κρατώ κάθε φορά το σώμα των πιο αγαπημένων μου προσώπων για να μπορώ αμείλικτα κι ακούραστα να μάχομαι την ασθένεια.

Όχι μονάχα στο χειρουργείο αλλά και πριν και μετά από αυτό. Οι χτύποι της καρδιάς μου είναι πάντα περισσότεροι, κάποιοι το λένε στρες για μένα είναι αίσθημα ευθύνης, κι αν αυτό σημαίνει ότι εξαντλώ πιο γρήγορα την ζωή μου, παίρνω αντίδοτο πολύ πιο ισχυρό από τα μάτια και τα λόγια αυτών των ασθενών, των πιο αγαπημένων μου προσώπων. Μα παίρνω κι επιπλέον αντίδοτο σαν βλέπω το χαμόγελο και την ελπίδα στους συντρόφους και τα παιδιά τους. Κι αν στον αγώνα της αρρώστειας χάσουμε την μάχη τότε βουρκώνω και πονώ και δεν διστάζω λίγο παραπάνω από την ψυχή μου να ξοδέψω κι ας μην μας το διδάξανε στο πανεπιστήμιο.

Δεν είμαι ένας...να είστε σίγουροι γι αυτό

Ο κανένας