To παιχνίδι της χαμένης αξιοπρέπειας, η τιτλολαγνεία και οι castrati

Ένας castrato της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο όρος castrato χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην μεσαιωνική Ιταλία, όμως οι ευνούχοι τραγουδιστές προϋπήρχαν με όλα τα χαρακτηριστικά των castrati ( φωνή τραγουδιστή όπερας και ευνουχισμός ή ενδοκρινική διαταραχή με ατελή ανάπτυξη των δευτερογενών χαρακτηριστικών του άρρενος φύλου, πολύ σπάνιο το δεύτερο).

Τηλεθέαση λόγω σοκ των τηλεθεατών προκάλεσε πρόσφατα η προβολή ακριβού τηλεπαιχνιδιού, με δέλεαρ πολλές χιλιάδες ευρώ και λάφυρο τη χαμένη αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης φυσιολογικής οικογένειας. Τονίζω το φυσιολογικής , αφού μέχρι σήμερα ήταν συνηθισμένο να «εκπορνεύονται» άνθρωποι μόνοι τους ή μαζί με τις οικογένειες τους σε ριαλιτοπαίχνιδα και σε trash TV εκπομπές. Σιγά σιγά έγινε μάλιστα οφθαλμοφανές, ότι η δημόσια διακόρευση της παρθένας κόρης (βλέπε αξιοπρέπεια) ήταν ολότελα πλαστή αφού το θύμα ερχόταν πρόθυμα για να διαπομπευθεί, συχνά σε πάνω από μία εκπομπές, ενώπιον χαρωπών πάνελ, με αντάλλαγμα άλλοτε άλλα οφέλη.

Αυτό που δεν έχει συσχετισθεί με σαφήνεια, είναι ότι συχνά η τηλεόραση δεν διαφθείρει απλά με τις εκπομπές της τον κόσμο προσφέροντας χρήματα για να εξευτελίσει μεμονωμένους ή οικογένειες – και κατά τη γνώμη μου τέτοιου είδους εκπομπές θα έπρεπε να απαγορεύονται, ειδικά σε καιρούς οικονομικής ανέχειας, αλλά αναπαράγει στερεότυπα και συμπεριφορές της κοινωνίας, και διαιωνίζει το φαύλο κύκλο της φθοράς του ανθρώπου ως άτομο και της οικογένειας.

Η κοινωνία ευνοεί το παιχνίδι της χαμένης αξιοπρέπειας σε πολλούς τομείς της ζωής. Για παράδειγμα, κυριότερο προσόν ενός υποψήφιου διδάκτορα Ελληνικού Πανεπιστημίου που δεν έχει συγγενή καθηγητή θεωρείται η απόλυτη υποταγή μέχρι πλήρους εξαφανίσεως της βούλησης και της συνειδήσεως του, η εξαιρετικά μεγάλη ανοχή στον παραγκωνισμό από γόνους καθηγητών, και η ρουφιανιά. Ένα άτομο που δεν είναι πρόθυμο να παίξει το παιχνίδι της χαμένης αξιοπρέπειας και να απολέσει ότι πολυτιμότερο έχει από την προίκα των ανθρώπινων αξιών του, δεν έχει μέλλον στο Πανεπιστήμιο μας. Εάν σκεφτεί κανείς ότι ένας γιατρός ή ένας δικηγόρος, είναι επαγγέλματα που εκ φύσεως είναι συνδεδεμένα με το ήθος που πρέπει να τα περιβάλλει, φθάνουμε σε θλίψη.

Όμως κάθε γιατρός ή δικηγόρος δεν είναι απαραίτητο να είναι και καθηγητής Πανεπιστημίου, ακόμα και εάν είναι πάρα πολύ καλός στη δουλειά του. Ούτως ή άλλως το να σώζεις ζωές είναι η πιο μεγάλη τιμή που σου κάνει ο Θεός και θα έπρεπε κάποιος με αυτό το ρόλο να είναι απόλυτα ευχαριστημένος και να μη ζητά τίποτε άλλο σε επίπεδο τίτλων, είτε αυτός είναι απόφοιτος Πανεπιστημίου είτε είναι διασώστης στο ΕΚΑΒ ή πυροσβέστης. Ωστόσο, η Ελληνική κοινωνία διακατέχεται από έντονη τιτλολαγνεία, γεγονός που υποβάλλει πολύ κόσμο σε βασανιστική διεκδίκηση τίτλων που μπορεί να κρατήσει για ολόκληρη τη ζωή και να φθείρει ολοκληρωτικά αυτόν που δεν είναι διατεθειμένος να αφεθεί στην διαδικασία εκποίησης του εαυτού του, αλλά ούτε και να παραιτηθεί από το όνειρο του. Ένας λαμπρός επιστήμονας, γιατρός του ΕΣΥ σε μεγάλο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης , πριν περίπου δύο χρόνια, γύρω στα 45 του με οικογένεια και παιδιά, πέθανε από έμφραγμα γιατί δεν τον έκαναν λέκτορα ενώ του το είχαν υποσχεθεί και είχε ήδη χάσει πολλές θέσεις επί σειρά ετών. Για τη θέση επιλέχθηκε ένας με πολύ λιγότερα ουσιαστικά προσόντα που ήταν γιος καθηγητή Πανεπιστημίου. Ο άνθρωπος πριν πεθάνει είχε απευθυνθεί στη δικαιοσύνη, η οποία και μετά θάνατον του έστειλε την απόφαση ότι η θέση του λέκτορα ήταν στην πραγματικότητα δική του. Ο γιατρός αυτός ήταν τόσο καλός στη δουλειά του, που η φήμη του είχε ξεπεράσει τα όρια του Νοσοκομείου του, και ήταν γνωστός σε όλη τη Θεσσαλονίκη αλλά και σε όλη την Ελλάδα για τις γνώσεις του και για τις ικανότητες του. Δεν είχε στην πραγματικότητα ανάγκη από τον ευτελή σε σχέση με τα προσόντα του τίτλο του λέκτορα, αφού αυτόν τον τίτλο τα καθηγητόπαιδα τον λαμβάνουν στα 28 τους χρόνια και όχι στα 45 ( τότε έχουν γίνει πια τακτικοί καθηγητές ). Βλέπουμε λοιπόν ότι τα στερεότυπα της κοινωνίας μας είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που καταλαμβάνουν και το πνεύμα πολύ μορφωμένων ανθρώπων, και μπορούν να καταστρέψουν ζωές και οικογένειες που είναι προσηλωμένες στην απόκτηση ανούσιων αγαθών όπως τα χρήματα και οι τίτλοι.

Και σε αυτό το σημείο θα μιλήσω για τους castrati ( εν. Castrato) που ήταν κυρίως ευνούχοι που είχαν υποβληθεί στη διαδικασία του ευνουχισμού σε ηλικία πριν από την ολοκλήρωση της ήβης και γι αυτό η φωνή τους ήταν εφάμιλλη τραγουδιστή της όπερας καθώς δεν προλάβαινε να εξελιχθεί σε αντρική όπως συμβαίνει φυσιολογικά μέσω της δράσης των ανδρογόνων ορμονών. Αυτοί έκαναν μεγάλη καριέρα στο τραγούδι στην εποχή τους, η εμφάνιση τους χρονολογείται από την πρώτη βυζαντινή περίοδο, και ήταν περιζήτητοι στις αυτοκρατορικές αυλές ,τις όπερες και τα πλουσιόσπιτα.

Πολλοί από τους σύγχρονους Έλληνες έχουμε γίνει castrati όχι για τη γλυκιά φωνή, αλλά για τα χρήματα και τους τίτλους. Και ίσως η κατάρρευση των ναών της λατρείας του χρήματος παγκοσμίως να είναι η καλύτερη απάντηση του Θεού στο δίλημμα εάν θα πρέπει ή όχι να παίξουμε και εμείς το παιχνίδι της χαμένης αξιοπρέπειας…


Ειρήνη Χριστοδούλου
Ιατρός, Χειρουργός