Όταν...

«…Με κατέχει ένα αίσθημα χαράς, ένα αίσθημα απελευθέρωσης. Είμαι αποφασισμένος να πεθάνω. Αυτή η απόφασή μου καταστρέφει όλους τους μηχανισμούς καταπίεσης, εξοντώνει όλους τους εχθρούς, τους έχω στο χέρι εγώ αποφασίζω πια για εμένα και όχι αυτοί. Δεν ξέρω αν αυτό το συναίσθημα κατέχει και τους άλλους, αλλά όλοι λάμπουμε. Τρίτη μέρα απεργίας…»

Από το βιβλίο…καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς, του Χρόνη Μίσσιου

Πέντε χιλιάδες κρατούμενοι συνεχίζουν την από μέρες απεργία πείνας διεκδικώντας - οποία και αν είναι η πράξη για την οποία φυλακίστηκαν – το απαράγραπτο για όλους δικαίωμα - την αξιοπρέπεια. Χρησιμοποιούν το έσχατο μέσο που έχει ο άνθρωπος στον αγώνα να διεκδικήσει να συνεχίσει να θεωρείται άνθρωπος - την ζωή του. Χρησιμοποιούν την ίδια τους την ζωή ως μέσο προς αυτό τον σκοπό με κίνδυνο να υποστούν ανεπανόρθωτες βλάβες ή ακόμα να πεθάνουν - από το να ανεχτούν πλέον να τους υποβιβάζουν στη τάξη του ζώου. Την στιγμή που εμείς φοβόμαστε να διεκδικήσουμε αύξηση από το αφεντικό ή σεβασμό της νοημοσύνης μας από τους κυβερνώντες έστω και την γκόμενα που κάθεται δίπλα μας, αυτοί προτάσσουν το αγαθό της ίδιας τους της ζωή για να ζήσουν ως ελεύθεροι άνθρωποι.


Αυτοί, λένε, δεν θα παρακαλέσω για να λάβω αυτά που δικαιούμαι αλλά σιγά-σιγά θα πεθάνω διεκδικώντας - και το κρίμα στο λαιμό σας. Αλλά θα πεθάνω όπως και όποτε θέλω εγώ και όχι σαν τους 377 έγκλειστους που πέθαναν την τελευταία δεκαετία στις ελληνικές φυλακές των «εγγονών» του Αριστοτέλη, του Περικλή, του Σωκράτη και των άλλων δημοκρατικών δυνάμεων… Θα το κάνω σιγά-σιγά, για να με δείτε να πεθαίνω και έστω για λίγο να σας βγάλω από την αποχαύνωση, να σας κάνω να δείτε ότι είμαι και εγώ εδώ. Θα πεθάνω, στην φυλακή από απεργία πείνας, ενώ εσείς θα βλέπετε στο τελεβίζιο πως ο Καρβέλας έγινε ο νέος Παναγούλης σας και …αντιστάθηκε στην εξουσία μέσα από το πανάκριβο τζιπ του, το οποίο η γυναίκα του το εξέλαβε ως …το πολυτεχνείο του 1973, πως ο Ρατατούλης την είδε Τρότσκι ή τι λέει η μπουμπούκα και ο μπουμπούκος περιφέροντας τα πτώματά τους. Πριν πεθάνω όμως θα πω στη μάνα και στους φίλους μου να σας φτύνουν όπου σας βρουν γιατί δεν ενδιαφερθήκατε για μένα που βρίσκομαι στη φυλακή 40 φορές στις 100 χωρίς καταδίκη – ως υπόδικος, 56 φορές στις εκατό γιατί είμαι πρεζάκιας, 45 φορές στις εκατό γιατί δεν είμαι έλληνας. Με βάζουν μέσα για πλάκα επειδή η ερεύνα για το παραδικαστικό έγινε με όρους τηλεόρασης και οι λειτουργοί της δικαιοσύνης στέλνουν κόσμο μέσα για να μην τους πείτε ότι τα παίρνουν. Και πεθαίνοντας θα κάνω μια ευχή να βρεθείτε στην κατάστασή μου και να είστε μόνοι όπως εγώ - σ' ένα κελί γεμάτο κόσμο – και κανείς να μη σας δίνει σημασία και να μην μπορείτε ούτε απεργία πείνας να κάνετε - όμως να πεθάνετε από την πείνα, και όχι από απεργία πείνας.
Και ο Χατζηγάκης που σε κάθε ομιλία του στην βουλή αναφέρεται στον Χομπς, τον Μοντεσκιέ και τον Αριστοτέλη, μιλώντας για δημοκρατία, συνδέει το όνομά του με την καταπάτηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος εντός των φυλακών και εξαντλεί το αίσθημα δημοκρατίας που τον διακατέχει σε βερμπαλισμούς εκ του βήματος της βουλής.



Πατρινός