Που είναι ο Αλέξης, οέοο;

Κρίσεις πολύπλευρες, πολυθεματικές και πολυσήμαντες, που καλύπτουν το ευρύτερο φάσμα της κοινωνίας. Κρίσεις εγχώριες, αλλά και εισαγόμενες. Κρίσεις φοβικές και άλλες που προήλθαν από απουσία σωστής κρίσης. Σε ένα τέτοιο διαμορφωμένο κλίμα, ο νεοεκλεγείς επικεφαλής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σιωπά. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως αυτό ήταν ένδειξη ωριμότητας και στάση ευθύνης, αντί του λαϊκισμού που συνήθιζε. Σ' αυτή τη χρονική φάση όμως, μια... τέτοια συμπεριφορά υποδηλώνει αδυναμία και έλλειψη ηγετικής ικανότητας. Μοιάζει να θέλει να προφυλάξει εαυτόν από την υπερέκθεση –την χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο παρουσία- και τις άστοχες δηλώσεις που στοιχίζουν πολιτικά. Δεν θεωρώ ότι αρμόζει σε έναν νέο πολιτικό, κατά πολλούς –σίγουρα όχι κατ' εμέ- πολλά υποσχόμενο, να επαναπαύεται στην διαβεβαίωση μιας έδρας στο ευρωκοινοβούλιο. Οι ομοϊδεάτες του τον ψήφισαν πανηγυρικά για να ηγείται ενός κόμματος και όχι να προτάσσει τις δικές του προσωπικές φιλοδοξίες και να διασφαλίζει την πολιτική του καριέρα. Πιστεύω πια ότι στόχος της επιλογής του ήταν απλά ο δανεισμός ενός νέου προσώπου –και όχι ενός εναλλακτικού και σύγχρονου πολιτικού λόγου- σε ένα ερμαφρόδιτο διαρχικό μοντέλο. Επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά, το "Golden Boy" του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι γαλουχήθηκε και ενηλικιώθηκε με τις αρχές του μεταπολιτευτικού ελληνικού πολιτικού βίου και δεν δύναται να τις απαρνηθεί και να τις ξεπεράσει. Παραμένει ένας οπορτουνίστας της πολιτικής, που δεν μπορεί όμως να εκμεταλλευτεί με επιτυχία τη φθορά στα γηρασμένα και εκφυλισμένα πρόσωπα των πολιτικών και γίνεται έτσι ένα κακέκτυπό τους.

Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης